Deze recensie is geschreven in samenwerking met NewCountry.nl
Chris Stapleton is binnen vijf jaar tijd van een normale muzikant in Nashville naar Grammy en CMA award winnaar gegaan. Een periode waarin hij internationale bekendheid geniet en samenwerkingen aangaat met de allergrootste binnen de muziekindustrie. Starting Over heet zijn nieuwe plaat, maar het is alles behalve starting over. De plaat is een vervolg geworden van zijn eerdere albums en dat betekent opnieuw een knap staaltje countrymuziek.
Wat dat betreft is Starting Over niet heel anders dan debuut Traveller en dubbelalbum From A Room. Opnieuw speelt Stapleton het veilig met het aantrekken van Dave Cobb als producer. En als Cobb achter de knoppen gaat zitten en gaat sparren met zijn artiesten weet je dat het goed zit. Ook op Starting Over haalt Cobb het beste uit Stapleton. Er worden op de plaat accenten gelegd die extra bewonderenswaardig zijn. Het zijn accenten zoals de pedal steel op afsluiter Nashville, TN en de gitaren op You Should Probably Leave. Ongelofelijk goed en de details doen het hem.
De echte prijswinnaar is de stem van Chris Stapleton. Er zit zo ontzettend veel soul en gevoel in zijn stem. Het reikt ver, het is krachtig en heeft dat rauwe randje wat het een stem maakt van één uit duizenden. Alhoewel ik graag zijn grote epische uithalen hoor is het soms wat te veel. Bijvoorbeeld op Arkansas. Een volwaardig rocknummer waar door Stapleton iets te enthousiast wordt uitgehaald. Het is een kleine kanttekening die de plaat overigens niet minder maakt.
Zoals ook op vorige platen staan er ook op Starting Over een aantal covers op. Joy Of My Life wordt geleend van John Fogerty en Worry B Gone van Guy Clark. Het zijn prima toevoegingen aan Starting Over en Stapleton maakt deze nummers zich helemaal eigen.
Daarnaast heb je een nummer zoals Hillbilly Blood die extra opvalt. Het begint heel sereen, maar mondt na een minuut uit met zware gitaren en drums. Tel daarbij op de krachtige stem van Stapleton en je hebt een prachtnummer die nog lang nagalmt. Ook het daaropvolgende nummer Maggie’s Song heeft een mooie aantrekkingskracht. Er zit een bepaalde flow in die je doet mee zweven op de muziek. Dat is een andere kracht van Stapleton en hij doet dat vooral bij de ballads.
Wat Starting Over vooral is geworden is een solide plaat. Alles aan dit album straalt ervarenheid uit. Het kunstje is met Traveller en From A Room al eerder gedaan en Stapleton doet het dit keer weer. Geen zwak moment te vinden en de stijgende lijn blijft zich voordoen. Het zal mij niets verbazen dat er volgend jaar met Starting Over weer tal van awards worden gewonnen. En dat is meer dan terecht. Tot slot nog een klein puntje: de volgende album cover mag met iets meer creativiteit worden aangepakt, maar voor de rest alleen maar lof.
