Vanaf de eerste klanken van opener God’s Only Son bevind je je bij deze nieuwe plaat van Ben de la Cour in donkere contreien. Je waant je met zijn muziek bijna in een Amerikaanse Western setting uit de 19e eeuw. Ben de la Cour is een echte troubadour die zijn verhalen maar al te graag aan zijn luisterende publiek ten gehore brengt. Shadow Land staat dan ook vol met dit soort intrigerende verhalen die tot de laatste noot boeien.
Shadow Land is geproduceerd door Scott Nolan. Nolan zou je kunnen kennen als producer van William Prince’s laatste album Reliever. Waar William Prince als singer-songwriter gevoelige en zoete country liedjes tevoorschijn tovert, laat Ben de la Cour vooral een rauw en donker geluid horen. Nolan heeft de la Cour hierin goed begeleid en ziet waar de kracht zit. Dat zit hem deels in de stem van de la Cour en verhaalvertelling.
Maar hoe sterk de verhalen op Shadow Land ook zijn, de pluspunten gaan vooral uit naar de muzikale inkleuring van de plaat. Het heeft een donker palet met veel zwaarmoedigheid. Dat valt op dit album mooi samen met de stem van de la Cour die een rafelrandje bevat. Het is ook moeilijk in te denken om Ben de la Cour te zien als zoete country liedjessmid uit Nashville. Dat zou helemaal uit de toon vallen. Dit Americana geluid past hem veel beter.
Ben de la Cour valt goed te vergelijken met de eerste albums van Ryan Adams. Dan hebben we het over de look and feel van de platen. Die gitzwarte benadering van de nummers tonen veel gelijkenissen tussen Adams en de la Cour. Daarnaast doet een nummer zoals Basin Lounge veel denken aan jaren 50 rock muziek. Rockabilly, toen het zo heette, met Jerry Lee Lewis als een van de prominente artiesten van die tijd. Ook Johnny Cash is een naam die af en toe op Shadow Land opduikt.
Het zware rock geluid wordt goed afgewisseld met de wat rustigere nummers. Die zijn naar mijn mening het beste wat Shadow Land te bieden heeft. Titelnummer Shadow Land, Swan Dive en afsluiter Valley of the Moon stellen Ben de la Cour in een gevoelige staat, dat heel indrukwekkend overkomt. Prachtige intieme liedjes die daarmee de juiste balans weten te vinden. Het is jammer dat een ruige garage rock nummer als Harmless Indian Medicine Blues die balans een beetje verstoort.
Maar over het algemeen gezien heeft Ben de la Cour een sterke plaat afgeleverd. Zoals de album cover al gelijk doet vermoeden is het geen lichte kost, maar daar blinkt Shadow Land dan ook in uit. Die donkere en depressieve benadering met een juiste balans maken het een kwalitatief goede Americana plaat. Niet alles in het leven hoeft van de mooie en positieve kant gezien te worden. Ben de la Cour vecht ongetwijfeld met zijn eigen demonen. Dat is in ieder geval goed te merken aan Shadow Land. Deze muziek ligt zeker zwaar op de maag, maar dat zijn toch meestal de mooiste albums. (Flour Sack Cape Records)
