Toen ik in 2018 via social media ene James Steinle tegenkwam met het nummer Urban Cowboy was ik meteen verkocht. Zijn debuutalbum South Texas Homecoming volgde snel en was voor mij een van de beste albums van dat jaar. Begin 2020 kwam daar de opvolger What I Came Here For. Een mengeling van Americana muziek die ik niet helemaal kon plaatsen. Er ontbrak een bepaalde richting. Misschien dacht Steinle daar hetzelfde over, want derde album Cold German Mornings is deze maand al uitgekomen.
En de nieuwsgierigheid was groot. Kon Steinle het slippertje goedmaken? Kon hij de creativiteit en richting terugbrengen zoals op debuut South Texas Homecoming? Cold German Mornings is in ieder geval een prima comeback van James Steinle. De plaat heeft meerdere goede momenten en nummers die blijven hangen. Het is wat dat betreft een pak beter dan What I Came Here For.
Misschien komt deze verbetering ook door de begeleiding van producer Scott Davis. Davis heeft de ervaring als solo artiest, maar heeft ook albums geproduceerd voor onder andere Jamie Lin Wilson en Juliet McConkey. Daarnaast heeft hij recent meegespeeld op de plaat Smoothing Fur van Chris King die ik eerder deze week besprak. Op Cold German Mornings zijn de songs veel sterker, rijker en ondernemend.
Maar ondanks dat de nummers beter zijn kan ik nu niet vertellen waar James Steinle naar toe wilt met zijn muziek. Op South Texas Homecoming was dat duidelijk wel het geval, maar bij Cold German Mornings mis ik een samenhangend geheel en staan de nummers vooral op zichzelf.
Het knappe van de plaat is dat met elke beluistering je wel een ander nummer als favoriet kan aanvinken. Voor nu zijn dat het speelse titelnummer, dreigende The Lusitania en rustieke Drunken Moon. Maar dit kan dus elke beluistering veranderen. De nummers zijn daar sterk genoeg voor en zitten vol details. Steinle’s stem blijft ook nog steeds prettig om naar te luisteren.
Daarnaast aardig om te vermelden is dat Steinle zijn roots niet is vergeten. Duitsland zit in het bloed en op Three Dark Kings, Ein Schnapps Ein Bier en Steinle Jamboree wordt er Duits gezongen. Prettige afwisseling, wat naar mijn mening niet storend werkt en een extra gimmick is.
De vraag blijft dan ook wat James Steinle nu met zijn muziek wil. Steinle is met Cold German Mornings van country afgestapt en neigt meer richting een Americana geluid. Maar doet dat in principe met onsamenhangende nummers. En dat is jammer. South Texas Homecoming was zo’n veelbelovende country plaat die extreem hoge potentie had voor een vervolg. Nogmaals Cold German Mornings is geen slechte plaat, er valt genoeg te ontdekken, maar Steinle zou een eigen geluid moeten ontwikkelen waar hij verder op voort kan borduren. Dat lukt niet met kliekjes en invloeden van overal en nergens in je opnemen. Uiteindelijk een voldoende, maar zij het magertjes.
