Leuk, Lauren Jenkins kwam deze zomer terug met nieuwe muziek in de vorm van EP Miles on Me. Even gemist. Debuut No Saint is een prettige country pop plaat met hier en daar wat rauwe randjes. Die plaat werd uitgebracht op het grote country label Big Machine Label Group. Een grote toekomst lonkte voor Jenkins. Maar No Saint voldeed niet aan de verwachtingen en het label liet haar keihard vallen. Zo gaat dat in de muziekwereld. Het succes van No Saint bleef uit. Dus ze zat opeens zonder label. En vorig jaar had ze ook ineens geen optredens meer door de pandemie. Maar Lauren Jenkins is een sterke volwassen vrouw en slaat zich er met gemak doorheen. EP Miles on Me deeltje 1 is daar het bewijs van. Komende tijd verschijnen er nog twee EP’s die alle drie tezamen een volwaardig album gaan vormen. Ietwat rare strategie, waarom niet de hele plaat ineens uitbrengen? Maakt eigenlijk ook niet uit, in fases is ook prima. Want deel 1 vind ik een van de beste EP’s van dit jaar op country en Americana gebied. Jenkins bezingt de liefde, doet dat alleen, maar krijgt daarbij ook hulp van Americana artiest David Ramirez. De samenzang op titelnummer Miles on Me is zeer effectief en het nummer zelf is ook erg sterk. Dat zijn overigens alle 4 de nummers op deze EP en dat doet de verwachtingen hoog maken naar de andere delen. Alhoewel het verliezen van een platencontract zeer vervelend is voor een artiest, kan dat aan de andere kant ook voordelen hebben. No Saint is een prima plaat, maar je hoort aan deze EP dat Jenkins meer zeggenschap had over de productie. Ze klinkt een soort van bevrijd. Uiteindelijk moet het de luisteraar aanspreken en ik denk dat dat wel gaat lukken. Kwalitatief helemaal niets mis met Miles on Me en ik kijk dan ook vol verwachting uit naar meer van Lauren Jenkins.
Uitgebracht in eigen beheer
