Whitney Rose blijft naar de rodeo’s gaan luidt de titel. Dat doet ze met country muziek die daar uitstekend naar refereert. We Still Go to Rodeos is een totaal andere richting dan haar album Rule 62 uit 2017. Het is tekenend voor Rose die met gemak schakelt tussen genres en verschillende decennia country muziek. Kwaliteit staat altijd voorop bij Rose en is dit keer niet anders.
Hoorden we op Rule 62 old time classic country muziek met invloeden van Patsy Cline en Tammy Wynette. Op haar nieuwe plaat We Still Go to Rodeos horen we meer hedendaagse country muziek die toegankelijk en makkelijk in het gehoor ligt. Verwacht niet pure country muziek zoals het is, maar met vleugjes pop en rock.
En de eerste nummers zijn meteen raak. Je wordt meteen de plaat ingeduwd en laat je tot het einde niet los. Je hebt country dat een beetje richtig up tempo pop neigt zoals Home With You en I’d Rather Be Alone. Daar tegenover staan gevoelige ballads zoals A Hundred Shades of Blue en You’d Blame Me for the Rain. Naar het einde toe schreeuwt ze het uit op Better Man en hebben we hier meteen een volgend krachtpunt te pakken. Dat is de stem van Rose. Op momenten zacht en gevoelig, maar kan ook krachtig uit de hoek komen. Heerlijk die heen en weer schakelingen.
We Still Go to Rodeos is haar eerste plaat die in eigen beheer is uitgegeven. Wat dus eigenlijk betekent dat Whitney Rose volledige controle heeft over dit album. En dat is aan alles terug te horen. Zo heeft ze Paul Kolderie ingeschakeld als producer. Het is niet zomaar een willekeurige producer, maar een met jaren ervaring. Kolderie heeft producties op zijn naam staan van onder andere Radiohead, Portugal. The Man en Jonas Brothers. Dat kan misschien ook verklaren dat We Still Go to Rodeos minder country is dan voorgaande albums van Rose.
Daarnaast hoor je de bevlogenheid en speelsheid op We Still Go to Rodeos. Het loopt allemaal vloeiend en is zonder moeilijkdoenerij. Vooral de volumeknop op maximaal zetten en de rit is zo voorbij. En dat vind ik altijd knap vinden van albums die dat kunnen doen.
Al met al heeft de Texaanse Whitney Rose een country plaat afgeleverd voor in de boekjes. De subtiliteit, gevoeligheid en kracht zijn allemaal aanwezig bij dit album. We Still Go to Rodeos is een andere weg ingeslagen dan verwacht. Een weg waar we een andere Whitney Rose horen die we kennen, maar vooral in positieve zin. Het album bevat genoeg momenten die je in een vaste playlist kunt zetten. Daarnaast is het een plaat die je graag nog een keer opzet. Conclusie: verrassende en uitstekende plaat.
