Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet heel bekend met het oeuvre van Dwight Yoakam, maar weet wel dat hij in Amerika veel waardering krijgt voor wat hij allemaal doet. Zijn albums doen het goed bij een breed publiek en dat is op z’n minst opmerkelijk te noemen, want zijn muziekstijl is min of meer traditioneel. Het recent verschenen nieuwe album Brighter Days is een hele fijne toevoeging aan zijn repertoire.
Het heeft een tijd moeten duren voordat Dwight Yoakam weer de energie vond om nieuwe muziek te maken. Het vorige album Second Hand Heart is alweer van lang geleden, 2015. Stilzitten zit er overigens niet bij voor deze geliefde muzikant, want hij is met genoeg andere dingen bezig, zoals zijn radioshow. Maar de afgelopen jaren waren duidelijk goed genoeg en inspiratievol om wat nieuws te brengen.
En Brighter Days stelt wat dat betreft allerminst teleur en laat een Dwight Yoakam in grootse vorm horen. Ik ben bekend met zijn eerste paar albums en als je gaat vergelijken dan is er op het gebied van kracht en energie weinig veranderd. Ook op dit nieuwe werk merk je dat er een bepaalde bevlogenheid en plezier is, wat heel aanstekelijk werkt en prettig is om naar te luisteren.
Als je bekend bent met Dwight Yoakam dan weet je dat hij een uniek stemgeluid heeft. Ook op dit gebied is er ten opzichte van vroeger werk heel weinig veranderd. Dat is best bijzonder te noemen, want hij is inmiddels toch best op leeftijd. Maar de vocalen zijn heel helder, sterk, en doen herinneren aan de beginperiode van de beste man. Het klinkt wederom voortreffelijk.
Dwight Yoakam produceerde Brighter Days zelf en de meeste nummers zijn door hem medegeschreven. Er staan natuurlijk zoals verwacht een aantal covers op, waarvan ik The Carter Family’s Keep on the Sunny Side het meest interessant vind. Hij maakt er een soort van rock versie van en vind het goed uitgewerkt. Ook een noemenswaardig nummer is het duet met Post Malone. Je hoort hem tegenwoordig overal en is positief voor het genre.
Brighter Days kan zich met gemak meten met andere albums van Dwight Yoakam. Het album duurt iets minder dan een uur, maar vervelen gaat het geen moment. En dat is knap. Na zo’n lange tijd artiest zijn nog steeds zulke albums weten uit te brengen, grote klasse. Dwight Yoakam klinkt alsof hij nog achttien is en straalt in alles plezier uit. Hij hoeft zo nodig niet meer, maar de liefde voor de muziek heerst. Respect.
