Ik vraag mij af hoeveel albums folk artiest Esther Rose nog moet maken om groots door te breken bij een breder publiek. Doordat de pandemie muzikanten tot thuisblijven verplichtte moest er natuurlijk wel geld binnenkomen. Rose vulde dat op met werk als barista. Natuurlijk eeuwig zonde, want dat muziek haar levensdoel is bewijst ze dit keer opnieuw met nieuwe plaat How Many Times.
Het is dus niet haar eerste plaat. Ze bracht eerder twee platen uit die bescheiden successen waren. Ook How Many Times lijkt wederom een bescheiden succes te worden. Wat er aan ontbreekt om door te breken is moeilijk te zeggen. Wat wel duidelijk wordt is dat de vijver voor dit soort muziek erg groot is en er veel artiesten zoals Esther Rose zijn.
Maar dat er genoeg liefhebbers voor dit soort zijde zachte folkmuziek zijn, is onderhand wel duidelijk. Kijk alleen maar naar indies Phoebe Bridgers, Julien Baker en Lucy Dacus. Dan moet ik er wel bij zeggen dat zij hun albums een stuk donkerder inkleuren. Esther Rose houdt het vooral bij de (zoete) liefde en alles wat daar bij komt kijken. Voor beide is wat te zeggen, maar er is volop markt voor.
Op de muzikale inkleuring van How Many Times is weinig aan te merken. Gewoon heel uitstekend gedaan, waar er hier en daar interessante accenten op de fiddle verschijnen en licht alternatieve country aandoen. Maar de accenten liggen vooral op folk en pop. Dat laatste komt mede door producer Ross Farbe. Farbe zijn band Video Age is een popband en vandaar hoor je dat ook terug op How Many Times. De productie geeft net dat extra zoete pop duwtje.
De stem van Esther Rose is niet heel bijzonder, maar acceptabel en prettig om naar te luisteren. Nergens vlieg het uit de bocht en het kleurt allemaal heel veilig binnen de lijntjes. Het past perfect bij de muzikale begeleiding die op How Many Times te horen is en doet wat het moet doen. Je hoort geen groteske uithalen en dat is op zo’n plaat ook helemaal niet nodig. Intiem, liefdevol en zacht.
Esther Rose staat dus weer te trappelen om op te treden. Haar thuisstad is New Orleans en in Amerika treden artiesten op dit moment weer volop op voor het publiek. Voor Esther Rose begint het tourleven weer vanaf oktober waar ze samen met Pokey Lafarge haar muziek ten gehore gaat brengen. Hopelijk kan Europa volgend jaar van haar genieten, want het oeuvre van Rose heeft genoeg te bieden. Het zal naar het schijnt dan nog niet in erg grote zalen zijn. Daar is Rose nog een tikkeltje te klein voor. Dat maakt in dit geval niet veel uit, want deze muziek is vooral heel geschikt voor de intieme en kleine zalen. Ik kijk er stiekem al naar uit.
Uitgebracht door Father/Daughter Records
