Sturgill Simpson was er drie jaar geleden even helemaal klaar mee. Zijn “persona” deed ’t niet meer voor hem en hij kondigde aan dat hij voorlopig zou stoppen met muziek maken. Ja, hij zou weer terugkomen, maar dan in een andere, betere vorm. Meestal moet je dit soort teksten niet geloven, maar hij voegt daad bij woord en we horen hem als de herboren Johnny Blue Skies.
De afgelopen jaren heeft Sturgill Simpson het goede leven geleid. Althans als je het zo kan noemen. Hij verliet zijn gezin en reisde naar Frankrijk en Thailand om een lange vakantie te nemen. In Thailand zat hij voornamelijk aan het strand en in Parijs flaneerde hij door de vele donkere grauwe straatjes. Genoeg inspiratie opgedaan en na drie jaar weer klaar om het publieke leven te bestormen.
Na het uitbrengen van The Ballad of Dood & Juanita (2021) had Sturgill Simpson stemproblemen. Het hielp zijn muzikale carrière niet echt mee en vandaar ook het motto: rustig aan doen. Op Passage Du Desir hoor je wat aanpassingen aan zijn stem. Of het autotune is weet ik niet, maar er is door de productie wat aan gesleuteld. Sommige vinden het niet aan te horen, maar ik stoor mij er allerminst aan.
Ook over de kwaliteit van liedjes van Passage Du Desir zijn de meningen verdeeld. Je hoort aan de ene kant positieve kritieken en zelfs kreten als album van het jaar. Aan de andere kant hoor je dat men er weinig aan vindt en dat ze er meer van hadden verwacht. Ik behoorde een aantal dagen geleden tot de laatste categorie, maar ben nu helemaal omgeschakeld en vind het album steeds beter en beter worden.
Johnny Blue Skies doet veel denken aan een Sturgill Simpson album met wat vernieuwende elementen. De productie klinkt fijner en de songs neigen meer naar Americana. Passage Du Desir is een oprechte plaat en je merkt dat ze dit project heel serieus hebben aangepakt. Het album werd opgenomen in Londen en Nashville met bekende producer David Ferguson. Tevens doen er veel ervaren muzikanten mee, waarvan singer-songwriter Jake Bugg op de gitaar het meest bekend is.
Passage Du Desire is geen Metamodern Sounds. Dat album is niet te overtreffen en zo één maak je als artiest eens in je leven. Echter vind ik Johnny Blue Skies wel een zeer geslaagd project. Ik denk dat echte fans van Sturgill Simpson hier genoeg mee kunnen. Het album blijkt voor mij een groeier en steeds meer te boeien. Je mag alles vinden van hoe dit album tot stand is gekomen, lees het interview op GQ.com, maar uiteindelijk staat er wel gewoon een sterk nieuw album. Velen blij en zoals hij had beloofd. Laat zich dit nieuwe hoofdstuk in de komende jaren maar ontrafelen.
