Iedereen kent de rock band Razorlight van succes singles zoals Golden Touch, In The Morning en America. Ze waren in de jaren ‘00 een van de grotere bands in de Britse muziekscene, maar daarna werd het echter stil en lieten ze vrij weinig meer van zich horen. Er verschenen wat nieuwe platen, maar het was allemaal niet om over naar huis te schrijven. Toch bestaan ze nog steeds en laten ze verrassend dit jaar weer van zich horen met Planet Nowhere in de originele opstelling.
Ondanks dat de latere albums niet heel effectief waren en vrij weinig deden is Razorlight nog steeds erg geliefd bij fans en liefhebbers van rock muziek. Dat wordt duidelijk als je ziet dat de band onder leiding van frontman Johnny Borrell tegenwoordig nog steeds gewoon, alsof het niets is, headline shows uitverkopen. Blijkt dat men nog steeds zit te wachten op dit soort bands.
Ik luisterde recent Slipway Fires nog eens terug en herinnerde mij weer waarom ook ik Razorlight zo’n goede band vind. Ze hebben in hun jongere jaren echt fantastisch werk uitgebracht en het is volkomen terecht dat ze toentertijd zoveel succes genoten. Als we naar het heden kijken dan kunnen ze met Planet Nowhere hun succesjaren weer herbeleven, het heeft alle potentie.
Dit betekent dat de songs van Planet Nowhere toch wel weer heel goed in elkaar zitten en dat Razorlight na zoveel lange jaren het nog steeds in hun vingers hebben. De muziek is weer prettig catchy, met gaaf gitaarwerk, en veel songs hebben de kracht om zomaar weer in de hitlijsten te verschijnen. Het nieuwe album is het bekende recept en klinkt overtuigend.
Daarbij moet ik wel zeggen dat Razorlight op Planet Nowhere ongedwongen en jeugdig klinkt. Je merkt dat ze tijdens het produceren van dit album het allemaal heel luchtig hebben willen houden en dat ze vooral met veel plezier met elkaar muziek wilden maken. Luister alleen al naar de teksten en je begrijpt wat ik bedoel. Het is allemaal veel minder serieus dan de platen van vroeger.
Interessant om Razorlight weer in de originele bezetting te horen en ook om te horen dat ze nog steeds in staat zijn om goede rock songs te produceren. In eerste instantie leek de band de afgelopen pakweg tien jaar stilletjes te verdwijnen, maar met Planet Nowhere tonen ze aan dat ze nog steeds belangrijk kunnen zijn. En nog belangrijker, ze leveren songs af waar menig rock band van tegenwoordig jaloers op mogen zijn. Heerlijk om Razorlight weer terug te horen in grootse vorm.
