Ik typte eerder deze dag een recensie over het album Revelation van de Canadese singer-songwriter Leif Vollebekk. Prachtig album dat het luisteren waard is als je een zwak hebt voor dromerige indie muziek. Ik gaf in dat stukje aan dat je tegenwoordig overladen wordt met dit soort type artiesten. Ook St. Lundi is er één van deze categorie en debuteerde eerder dit jaar met album The Island.
Het verhaal van St. Lundi is een bijzondere. Althans wat kan je tegenwoordig nog bijzonder noemen? Hij verliet op zijn twintigste zijn thuisstad Hayling Island (iets af van de zuidkust in Engeland) voor Londen en had honderd pond op zak. Zijn droom was om een muzikale carrière te beginnen en zoals verwacht is dat hem uiteindelijk gelukt. De afgelopen jaren eerst met wat hitsingles met grote artiesten van naam en dit jaar met het volwaardige debuutalbum The Island.
Er is tegenwoordig dus een overvloed aan dit soort singer-songwriters. Ik vind dat een Leif Vollebekk er een van buitencategorie is, St. Lundi vind ik dat minder. The Island klinkt niet slecht, maar het klinkt wel allemaal heel voorspelbaar. Toegankelijk pop songs waar je weinig moeite voor hoeft te doen om op te pakken. De scherpe randjes missen wat dat betreft.
Qua instrumenten doet St. Lundi dan ook niet heel veel opzienbarends. Veel singer-songwriters van dit soort hebben er een handje van om vaak gebruik te maken van de piano. En dat gebeurt op The Island dan ook in grote mate en kleuren de songs op gewone wijze in. Niet heel verrassend te noemen en als je dan ook drums en gitaren erbij neemt heb je het plaatje zo’n beetje wel compleet.
St. Lundi verkent zoals je aan dit verhaal kunt verwachten geen nieuwe wegen. De normale manier van het gebruik van instrumenten tot de vele woohoo’s, The Island had wel wat spannender gemogen. Het wordt ook gelijk duidelijk dat deze jongen veel geluisterd heeft naar een band als Coldplay en met dit album probeert de grote mainstream te bereiken.
En als je ziet waar St. Lundi nu staat is dat hem min of meer gelukt. Nee, zo groot als Coldplay uiteraard niet, maar het is niet zo dat zijn songs geen groot publiek bereiken. Zie het als bescheiden succes. De kritische muziekliefhebber zal hier weinig van moeten hebben, maar ik moet erkennen dat ik er een zwak voor heb. Met mate, dat wel, maar soms heb je ook dit soort zoete ongecompliceerde pop muziek in je leven nodig. Niet verkeerd hoor.
