The Weather Station brak met Ignorance vorig jaar definitief door bij het grote publiek. Dit werd door front-vrouw Lindeman goed opgemerkt, want er volgt dit jaar alweer een nieuwe plaat. Je kunt How Is It That I Should Look at the Stars zien als broertje of zusje van Ignorance. Dezelfde thematiek, alleen is de inkleuring van deze nieuwe plaat wel een stuk anders.
Was Ignorance erg toegankelijk en voor een wijd publiek goed te beluisteren, met dit album is dat toch wel een heel pak anders. Lindeman heeft dit keer gekozen voor een hele sobere inkleuring van de muziek. Het volle en rijke geluid ontbreekt en How Is It That I Should Look at the Stars is er voor eentje voor de late uurtjes. Lekker intiem en heerlijk voor een rustig avondje.
De plaat is in drie dagen tijd live opgenomen en dat hoor je. Je hoort in deze 10 nummers alleen Lindeman, de piano en wat extra lichte accenten op de blazers. Maar vooral de piano en de stem van Lindeman treden erg op de voorgrond. Dat maakt het alleen heel minimalistisch en je moet naar mijn mening dan ook goed de tijd nemen om de lichte muzikale klanken in je op te nemen.
Nee, dat is geen opbeurende plaat, zoals Ignorance dat wel was. Veel mensen die deze vorige plaat van The Weather Station helemaal geweldig vonden zullen bij deze plaat toch wel even raar opkijken. Persoonlijk gezien houd ik van dit soort ingetogen platen. Het zorgt voor heel veel gevoel en je kan je even helemaal mee laten slepen door de muziek. Tikkeltje theatraal af en toe, maar uiterst genietbaar.
How Is It That I Should Look at the Stars is dan ook goed te vergelijken met het laatste album van Courtney Marie Andrews, Old Flowers. Zowel de stem als Lindeman als de muzikale inkleuring doen mij veel aan Andrews denken. Voor dit soort vrouwelijke artiesten heb ik een zwak en brengt de muziek mijn gemoedsrust helemaal op rustig vaarwater.
Veel mensen zullen een soortgelijke opvolger van Ignorance van The Weather Station verwachten. Dat is How Is It That I Should Look at the Stars naar mijn mening duidelijk niet. Dat het tekstueel raakvlakken kan hebben kan zo zijn, maar muzikaal gezien ligt het ver uit elkaar. De toegankelijkheid is verdwenen en maakt plaats voor een zware plaat. Een zware plaat die met een gevoelige breekbare stem en sobere instrumentatie op mij enorme indruk doet maken. Ja, dit is mijn soort muziek en blijft mij iedere keer weer verbazen. Wat een prachtige luisterervaring.
Uitgebracht door Fat Possum Records
