Soms kom je artiesten tegen op de meest onverwachte momenten. Dat gebeurde eerder dit jaar bij mij met Grace Askew. Met het scrollen door het social media platform Instagram kwam ik haar bij toeval tegen. Instant hit, want ze had net een EP uitgebracht en is een van mijn favorieten country en western platen van dit jaar. Hetzelfde gebeurde mij vorige week met Claudia Hoyser. Voorheen totaal onbekend, maar door Instagram werd mijn interesse gewekt.
Het opmerkelijke van dit alles is dat je dit soort artiesten niet op de “normale” Amerikaanse country nieuws websites ziet. Dat kan misschien een reden hebben, maar na een eerste snelle beluistering van Hoyser’s single Wicked begon ik vorige week toch wel lichtelijk enthousiast te raken voor haar debuutplaat. Red Light’s Turning Green is de naam. Tot mijn grote blijdschap hebben we hier te maken met een zeer strakke en nette country plaat.
Claudia Hoyser’s muziek werd in de afgelopen jaren veel uitgelicht in films, reclames en werd ook nog eens opgepikt door muziek charts in Nashville. Op social media genereert ze redelijk wat bekendheid en heeft op Facebook alleen al miljoenen streams. Zo zet ze live stream shows op en nodigde ze gasten uit zoals Pam Tillis, Jeannie Seely en Deanna Carter. Daarnaast trad ze vóór de lockdown op met artiesten zoals Easton Corbin, Cassadee Pope en Carly Pearce. Ja, dit zijn mainstream country artiesten, maar nieuwe plaat Red Light’s Turning Green is allerminst mainstream.
Claudia Hoyser kiest dan ook niet voor de makkelijke weg. Dit prachtig vormgegeven album gaat meer richting de alternatieve country waar artiesten zoals Ashley Campbell domineren. Red Light’s Turning Green heeft karakter, is teder en liefelijk. Je hoort het harde werk wat er in heeft gezeten en kwalitatief is deze plaat gewoon helemaal geweldig. Luister naar eerder genoemde Wicked of Duke Devlin en je begrijpt wat ik bedoel. Alles klopt aan deze plaat en is perfect uitgebalanceerd.
Ondanks dat het geluid op Red Light’s Turning Green niet volledig mainstream is grijpt het je vanaf minuut 1 beet en laat 55 minuten lang niet los. Ja, het is wat aan de lange kant, maar als je nagaat dat Claudia Hoyser de afgelopen jaren rond de 200 nummers heeft geschreven is deze speelduur begrijpelijk. Hoyser maakt met deze plaat indruk, ontroert en bovenal laat de tijd even doen vergeten. Zoals ze zelf zegt kiest ze voor de moeilijke weg wetende dat dat haar alleen maar sterker maakt. En daar kan ik het alleen maar helemaal mee eens zijn. Hele, hele mooie plaat.
Uitgebracht door GFI Music
