De indie groep Dashboard Confessional gaat al een lange tijd mee. Ze braken door met The Places You Have Come to Fear the Most uit 2001 en hebben sindsdien tal van succesvolle albums uitgebracht. Wel met hier en daar wat tussenpose, maar geregeld met succes. Dit jaar is Dashboard Confessional terug met een nieuwe plaat genaamd All the Truth That I Can Tell.
En het wordt gelijk duidelijk dat er binnen 20 jaar niet veel veranderd is aan het geluid van deze groep. Frontman Chris Carrabba is inmiddels de 40 gepasseerd, maar zingt voornamelijk nog steeds over de liefde. Je zou misschien verwachten dat hij dit nu wel zou doen op een volwassen manier, maar je hoort weinig ontwikkeling. Zoete liefdesliedjes produceren is waar Carrabba goed in is en dat verandert op deze plaat niet.
Chris Carrabba heeft overigens een mindere periode achter de rug. Natuurlijk ging de pandemie ook niet zonder zorgen aan hem voorbij, maar erger midden 2020 raakte hij betrokken bij een motorongeluk. Na het ongeluk dacht hij dat het wel mee zou vallen, maar het was erger dan verwacht. Wat volgde was een lang herstelproces waarin hij zich afvroeg of hij nog wel gitaar kon spelen.
Uiteindelijk moest hij kiezen tussen zijn twee grote passies. Motorrijden en gitaarspelen. Hij koos voor het laatste en is gestopt met de motor. Gelukkig voor Carrabba kon hij weer langzamerhand de gitaar oppakken en een nieuw album produceren. Nu, 2 jaar later ziet All the Truth That I Can Tell het licht en is voor iedereen te beluisteren.
Qua teksten hoor je helemaal niets over het ongeluk. Dat is bewust gedaan, omdat dit voor Carrabba verleden tijd is en hij het achter zich wil laten. Deze plaat is vooral een collectie lieve liefdesliedjes. Liefde voor zijn vrouw, liefde voor zijn kinderen en liefde voor anderen. Het maakt dat deze plaat alles behalve avontuurlijk is, maar wel erg kenmerkend Dashboard Confessional.
Geen scherpe randjes, veel akoestische gitaren en redelijk minimalistisch. Dashboard Confessional is Dashboard Confessional en hoeft zo nodig niet een heel nieuw geluid te ontwikkelen. Persoonlijk gezien heb ik hier weinig moeite mee. Veel liedjes nestelen je binnen 1 รก 2 keer luisteren in je hoofd en je neuriet het de hele dag mee. De muziek loop heel vloeiend en soepel.
All the Truth That I Can Tell is een prima plaat. Ik begon met luisteren zonder al te veel verwachtingen en ik kwam er uit met een voldaan gevoel. Chris Carrabba doet wat hij als frontman moet doen en doet dat meer dan uitstekend. Hij en de band hebben de afgelopen 20 jaar aardig wat (vrouwelijke) fans weten te winnen en met deze plaat worden ze op hun wenken bediend. Niets meer en niets minder.
Uitgebracht door AWAL
