Het muziekproject Phosphorescent van singer-songwriter Matthew Houck zal altijd bekend blijven om één nummer. Het gaat om Song for Zula van het album Muchacho (2013). Geweldig nummer inderdaad en het werd een groot succes bij het mainstream publiek. Dat is aan de ene kant jammer, want het oeuvre van de beste man bestaat uit veel meer dan dat.
Tijdens de release van Muchacho stond het een tijdje in mijn rotatielijst. Als ik mij het album nu weer herinner, dan vond ik alleen Song for Zula echt de moeite waard. Begrijp me niet verkeerd, het is een prima plaat , maar het niveau was niet overal even gelijk. Er staan op dat album een aantal middelmatige nummers op waardoor ik het toch net even minder waardeer. Hoe anders is dat met dit nieuwe album Revelator.
Je merkt aan alles dat Phosphorescent gegroeid is als muzikant. Ik vond C’est La Vie (2018) al veel constanter dan Muchacho en ook Revelator weet een heel hoog niveau aan te tikken. De liedjes op dit nieuwe album vind ik om de een of andere reden veel beter. Het is niet meer zo eentonig en het album luistert lekker weg zonder dat je op de tijd hoeft te letten. Er is duidelijk door Matthew Houck gewerkt om het beste van het beste te brengen.
De vraag of Revelator een nieuwe Song for Zula heeft helaas niet. Dat nummer is zo uitzonderlijk goed dat het moeilijk voor Phosphorescent is om het te evenaren. Maar dat dit album als geheel veel sterker is, dat is mij de afgelopen dagen wel duidelijk geworden. Dit is intense indie folk muziek van een van de beste singer-songwriters van het moment.
Zoals Matthew Houck aangeeft in recente interviews wil hij zijn luisteraar met een vrolijk en positief gevoel achterlaten na het luisteren van dit album. Tsja, als je luistert naar de teksten op Revelator dan is dat toch om niet heel vrolijk van te worden. Ja, het bevat het positieve en negatieve, maar over het geheel gesproken zijn de verhalen donker van toon. Gelukkig maakt de muziek wel meer dan goed, want dat is iets om wel vrolijk van te worden.
Phosphorescent laat met Revelator horen dat hij het nog steeds de finesse heeft om prachtige originele muziek te produceren. Er staat geen Song for Zula op, een nummer waar hij altijd aan herinnerd zal blijven. Maar dit album is naar mijn mening veel constanter en je hoeft je geen moment te vervelen. Het is op te merken dat Matthew Houck de tijd neemt tussen albums, hij is ook met andere projecten bezig zoals film scores. Dat maakt niet heel veel uit, want in dit geval heerst kwaliteit boven kwantiteit en dat is ook wat waard. Prachtplaat.
