Aoife O’Donovan zou je kunnen kennen van haar band I’m With Her, maar ze houdt er ook er een solo carrière op na en treedt in nog meer andere gedaantes op. Waar haalt ze de tijd vandaan vraag je je af en gaat al die creativiteit niet ten koste van de kwaliteit? Dat antwoord geeft ze met haar nieuwe plaat Age of Apathy. Een plaat die mij wat dat betreft met een voldaan gevoel achterlaat.
Dat voldane gevoel komt omdat de plaat zo wonderlijk klinkt alsof je in een sprookjesbos ronddwaalt. Dat is toch wel een vibe die Age of Apathy met zich meebrengt. De muziek op deze plaat is van hele lichte kost en dat is denk ik ook duidelijk het uitgangspunt geweest van O’Donovan. O’Donovan heeft een aantal Grammy awards in bezit en dat hoor je aan alles. Age of Apathy klinkt wat dat betreft erg clean en heeft een dromerige klankentapijt.
Sprookjesachtig, lichte kost en dromerig zijn kreten om Age of Apathy goed samen te vatten. Aoife O’Donovan weet inmiddels hoe je een muziek moet produceren en ze houdt het elf nummers lang heel boeiend en interessant. Voor de productie is gebruik gemaakt van een unieke samenwerking met een universiteit uit Florida en met producer Joe Henry en Darren Schneider als engineer op afstand. Vorige platen van O’Donovan werden geproduceerd voor en na optredens, dat geldt niet voor Age of Apathy.
Dit keer, zoals bij zoveel artiesten, kwam er tijd vrij om het wat rustig aan te doen. Het zorgde bij Aoife O’Donovan voor een bepaalde vrijheid die ze nog niet eerder meemaakte. Voor dit nieuwe album geen adrenaline kick van de shows, maar serene rust thuis en in de studio de muziek perfectioneren. Daarom klinkt Age of Apathy misschien ook zo laid-back en vredig alsof de tijd even stil doet staan en je op een donzige wolk zweeft.
Een interessante samenwerking op deze plaat is met Allison Russell. Russell heeft met haar plaat Outside Child hoge ogen gegooid bij het publiek en krijgt daardoor de laatste tijd veel erkenning van andere artiesten. Zo ook van Aoife O’Donovan en het is tof om te zien dat ze meezingt op het nummer Prodigal Daugther. Dit blijkt toch wel een van de hoogtepuntjes van Age of Apathy te zijn.
Age of Apathy is voor Americana liefhebbers een goede start om 2022 mee te beginnen. Vooral als je van muziek houdt in rustig vaarwater dan zit je bij deze plaat helemaal goed. Het is alles behalve groots en houdt het allemaal zo intiem mogelijk. Dat kan voor sommige luisteraars een plaat maken of breken, maar de echte muziekliefhebber kan genoeg kanten op met deze plaat en het juist erg gaan waarderen. Dat is tenminste wat ik doe en een betere start van het jaar met dit album had ik mij niet kunnen wensen.
Uitgebracht door Yep Roc Records
