Maxïmo Park begon begin deze eeuw als een veelbelovend Brit-pop bandje. Tussen toen en nu hebben ze alles meegemaakt binnen de muziekindustrie. Ze hebben het overleefd, terwijl veel andere soortgelijke bandjes ermee zijn gestopt. Dit jaar brengen ze gewoon weer een nieuw album uit genaamd Stream of Life en ik ben benieuwd. Reden genoeg om Quicken the Heart terug te luisteren, een van mijn favorieten.
De beginjaren van Maxïmo Park waren geweldig. Met debuutalbum A Certain Trigger en vervolg Our Earthly Pleasures zetten ze zichzelf op de kaart binnen de Britse indie scene. Alle twee albums kregen lovende recensies en geheel terecht. Er werden op grote festivals opgetreden en dit waren de hoogtijdagen. Quicken the Heart kreeg opmerkelijk gezien wisselende recensies en ik begrijp eigenlijk niet waarom.
Quicken the Heart is namelijk mijn favoriete album van Maxïmo Park. Er werd toentertijd beweerd dat de band het gevoel voor catchy indie rock produceren was verloren. Maar als ik luister naar dit album dan hoor ik genoeg catchy liedjes zoals op de eerste twee albums. Ze vernieuwen met Quicken The Heart niet ten opzichte van eerdere albums en ik vind dat je hetzelfde hoort maar dan in een ander jasje.
En wat ik hoor op Quicken the Heart spreekt mij dus ook aan. De eerste single The Kids Are Sick Again deed het hier tijdens de release gelijk al goed en heb ik veel geluisterd. Maar ook nummers zoals Roller Disco Dreams, Let’s Get Clinical, I Haven’t Seen Her in Ages en Wraitlike zijn niets mis mee. En dan heb ik het niet eens gehad over fan-favorite Questing, Not Coasting. Ze weten een bepaalde energie te brengen wat je niet snel hoort bij andere bands. Dit is Maxïmo Park op zijn best.
Waar de kritiek vandaan komt verbaast mij dan ook een beetje. De jonge jaren van Maxïmo Park zijn naar mijn mening voortreffelijk en wisten ze uitstekende originele indie rock songs te produceren waarmee ze menig festival in vervoering brachten. Ik vind het terecht om te zeggen dat de latere albums van minder kwaliteit zijn. Daar hoor je wel wat gebrek aan inspiratie.
Nu ik Quicken the Heart een aantal dagen op heb staan vind ik het nog steeds krachtig als toen. Het album is gemaakt voor grote shows en festivals. Frontman Paul Smith is tijdens shows altijd energiek, nu nog steeds, en laat dat ook in de studio horen. Deze band heeft in alles plezier in wat ze doen en vandaar dat ze nog steeds bestaan. De latere albums zijn wat minder, maar ik hoop dat Stream of Life een terugkeer is naar de vorm van de beginjaren. Ik ben benieuwd.
