Bij het horen van de naam Isobel Campbell zullen velen zich afvragen wie het is. Toch is deze singer-songwriter al tientallen jaren actief binnen de muziek. Ze liet voor het eerst van zich horen als tiener toen ze medeoprichtster werd van de bekende band Belle & Sebastian. Inmiddels is ze al een tijdje weg van die band, maar tegenwoordig is ze nog gewoon actief als artiest en brengt dit jaar een nieuw solo album uit genaamd Bow To Love.
Voor Bow To Love is er door Isobel Campbell voor eenzelfde productiewijze gekozen als eerdere albums. Dit betekent dat deze Schotse singer-songwriter naar Los Angeles afreisde om daar in de studio te werken aan de liedjes. En dit deed ze wederom met Chris Szczech waar ze al jarenlang mee samenwerkt. Het resultaat mag er zijn met Bow To Love en heeft genoeg waardevols te bieden.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik de eerste paar keer luisteren moest wennen aan Bow To Love. Het album pakte mij niet gelijk en het duurde ook even voordat ik het echt mooi ben gaan vinden. De meeste liedjes van dit album zijn heel dromerig ingekleurd en hebben gewoon de tijd nodig. Dat is niet erg, maar ik vind dat Isobel Campbell niet meteen een grootse indruk maakt.
Het enige nummer waar ik meteen een klik mee heb is 4316. Ik vind het dan ook niet heel vreemd dat dit liedje gekozen is als een single. Het heeft genoeg potentie om gewaardeerd te kunnen worden door een breder publiek, terwijl ik de andere liedjes op Bow To Love wat minder toegankelijk vind. Zoals gezegd, het duurt even voordat dit album zich prijsgeeft.
Het mooie van Isobel Campbell is dat ze haar klassiekers kent. Blijkbaar is ze opgegroeid met oude platen van artiesten zoals The Beatles en Dire Straits. Dat hoor je terug op Bow To Love, want ze laat op haar sterkst een cover horen van Dire Straits, Why Worry. Altijd fijn om te horen dat dit soort artiesten oude helden eren en Isobel Campbell doet het op Bow To Love voortreffelijk.
Ben ik genoeg overtuigd van Isobel Campbell om haar eerdere albums te verkennen? Ik erken dat Bow To Love genoeg interessants te bieden heeft, maar het is tegenwoordig lastig om onderscheidend te zijn. Als je ziet hoeveel albums er per week uitkomen dan is het moeilijk om tijd te vinden om alles te luisteren. Dit album heeft zeker zo zijn momenten, maar het doet niet echt uitnodigen om eerdere albums te verkennen. Bow To Love is mooi, maar op naar de volgende.
