Arlo McKinley brak door met zijn plaat Die Midwestern (2020) bij het grote Americana publiek. Het eerste wat direct opvalt aan zijn muziek zijn de teksten. McKinley ziet de wereld niet als een mooie plek waar goede dingen gebeuren. Nee, hij ziet de wereld meer als een plek waar mensen moeite hebben met het leven en vooral worstelen met allerlei problematiek. Deze notie verwerkt hij in zijn teksten en dat is op vervolg This Mess We’re In niet anders.
En eerlijk gezegd vind ik het een beetje vermoeiend. Dat zeg ik als een optimistisch persoon. De wereld is natuurlijk niet perfect en er is een hoop ellende. Maar veel mensen hebben het goed en de kwaliteit van het leven wordt overal in de wereld met het jaar hoger. Daarom vermoeit het mij om naar de teksten van This Mess We’re In te luisteren. Arlo McKinley is een getergde ziel.
Dat komt waarschijnlijk omdat hij in zijn omgeving met dood en verdriet te maken heeft. Recentelijk verloor hij zijn moeder en beste vriend. Ook zijn er in zijn omgeving veel mensen aan de drugs en dergelijke. Maar hebben niet zoveel mensen met dit soort zaken te maken? En veel van deze mensen komen uiteindelijk niet heel moeilijk de dag door. Het is het verwerken, maar ook weer verder en niet in een negatieve spiraal blijven. Al is dat natuurlijk wel voor iedereen anders.
De teksten op This Mess We’re In zijn voor mij dus echt een afknapper en zoals gezegd wat vermoeiend. De muziek daarentegen is een stuk beter te noemen. Arlo McKinley wist op Die Midwestern al heel wat mooie melodieën te fabriceren en ook op deze plaat staan er een paar hele mooie pareltjes. Eerlijk gezegd vind ik qua muziek de hele plaat heel prettig, en tegelijkertijd breekbaar, in het gehoor liggen.
This Mess We’re In is een hoogwaardig Americana plaat waar veel aandacht is aanbesteed. Niet voor niets schakelde Arlo McKinley producer Matt Ross-Spang in om de plaat te produceren en gebruikte de Sam Phillips Recording Studio in Memphis voor de opnames. De professionaliteit en vakmanschap heersen op deze plaat en de productie klinkt heel mooi, strak en stijlvol.
Aan deze plaat houd ik tegenstrijdige gevoelens over. Ja, de muziek is een prachtig stukje Americana, maar de teksten komen op mij niet over. Het lijkt net of Arlo McKinley zich nog in zijn donkere pubertijd fase zit waarin de wereld niets goeds kan doen. Daarom hoop ik dat hij de komende jaren het geluk vindt en daar inspiratie uithaalt voor een volgend project. Alleen maar de donkere kanten van het leven belichten is naar mijn mening zonde en volkomen onnodig.
Uitgebracht door Oh Boy Records
