Een album in 2018 aankondigen en ruim twee jaar later uitbrengen? Garth Brooks is het met FUN gelukt. Onbegrijpelijk, maar hij zal zijn redenen hebben gehad. Productie problemen, financiën, het zal waarschijnlijk allemaal hebben meegespeeld. 20 november 2020 bracht hij het album eindelijk uit.
Garth Brooks is een van de neo-traditionele artiesten die vanaf begin jaren 80 furore maakte in de Amerikaanse mainstream country. Met een marketing bachelor op zak werd hij ongelofelijk populair. Zijn tours waren en zijn nog steeds grote marketing acts. Brooks is dan ook een van de populairste country artiesten ooit.
Maar overschakelen naar de huidige tijd. Brooks zijn muziek is online alleen op Amazon te vinden en in principe alleen voor Amerikanen. Dat gevoel krijg ik in ieder geval. De rest van de wereld moet zijn cd’s maar kopen. Een zeer gedateerd business-model. Amazon zal Brooks ongetwijfeld veel geld hebben geboden. Toch is het ongelofelijk dat zijn muziek voor ons Europeanen nergens digitaal te vinden is. Het nodigt niet uit om zijn oeuvre verder te ontdekken. Maar ik heb FUN toch maar besteld, want was wel erg nieuwsgierig waarom Garth Brooks zo bekend is.
Ja, FUN is mijn eerste album dat ik van Garth Brooks heb beluisterd. De kwaliteit en kracht van Garth Brooks is meteen te merken. FUN is naar mijn mening een over de top gospel country album geworden. Het geloof speelt in een grote rol in Brooks zijn leven en op FUN reflecteert hij hier regelmatig op. De machtige uithalen op een nummer zoals The Courage of Love komen erg gelovig over en doen over de top aan. Iets te veel van het goede wat mij betreft.
Aan de andere kant doet het ook wel wat met je. Gelovig of niet de muziek op FUN is bijvoorbeeld niet te typeren als bro-country of country rap. Brooks behoudt een eigen identiteit waarin hij zichzelf dicht tegen country uit de jaren 80 en 90 klampt. Dat is erg te prijzen aan dit album. En het feit dat hij Charley Pride (die vorig jaar is overleden) laat meezingen op Where the Cross Don’t Burn voegt alleen maar meer toe aan die geloofwaardigheid.
Het nummer Shallow (een duet met zijn vrouw en country artiest Trisha Yearwood) is een vreemde eend in de bijt. Waarschijnlijk toegevoegd om extra platen te verkopen, maar hoort eigenlijk niet tussen de rest van FUN. Het is toegegeven wel een krachtig nummer waar de uithalen van het koppel zeer te waarderen zijn.
FUN is vooral een speels en kleurrijk album geworden. Garth Brooks heeft de productie zelf in handen genomen en soms hoor je hier en daar wat oneffenheden terug. De overgang van Brooks naar Charley Pride op het eerder genoemde Where The Cross Don’t Burn loopt niet helemaal lekker. Maar het zijn kleine minpuntjes die FUN niet minder maken.
Concluderend is dit album veel te laat op de markt gekomen. Daarnaast lijkt Garth Brooks zich alleen maar op de Amerikaanse markt te richten. Zijn goed recht. Qua muziek zit het wel goed. Een plaat die een eigen smoel heeft en doet terugdenken aan country muziek anno jaren 80 en 90. Variërend van honky-tonk nummers tot gevoelige ballads, FUN heeft het allemaal. Nodigt dit als Nederlander uit om buiten het streamen zijn andere platen te bestellen? Niet echt. Daarvoor zijn er genoeg neo-traditionele artiesten zoals George Strait die wel te vinden zijn op platforms zoals Spotify.
Als je nog van het cd’s draaien bent zou FUN een goede aankoop zijn. Ben je afhankelijk van streamen zou ik andere country artiesten die in de jaren 80 en 90 bekend waren aanraden.
