Waarom ik zo lang heb gewacht om een recensie te schrijven over het nieuwe album van Jason Isbell is mij een raadsel. De nieuwe plaat Reunions kwam in mei uit, maar we zitten inmiddels in oktober. Tsja, beter laat dan nooit. Ik heb het album dan ook deze week pas intens beluisterd. De verwachtingen liggen tegenwoordig bij nieuwe muziek van Isbell erg hoog. Het was dus hoognodig tijd voor een recensie.
Die lat heeft hij zo hoog gelegd met hit albums Southeastern (2013), Something More Than Free (2015) en The Nashville Sound (2017). Klassiekers binnen het oeuvre zijn nummers zoals Cover Me Up, 24 Frames en If We Were Vampires. Mocht je nog niet bekend zijn met Isbell en zijn band the 400 Unit dan heb je veel moois te ontdekken.
Reunions is zijn laatste uitgave en doet het een stuk beter dan de wat lauw ontvangen The Nashville Sound uit 2017. Daar stonden wat opvulnummers op die de muziek minder verrassend maakten. En die plaat was een poging om de country muziek in Nashville te veranderen. Dan moet je erg sterk in je schoenen staan en met killer tracks komen. Dat ontbrak bij The Nashville Sound.
Met Reunions slaat Isbell en zijn band keihard terug. Hier staan wel genoeg killer tracks op die zo kenmerkend Jason Isbell zijn. Zo heb je scheurende gitaarsolo’s in nummers zoals What I’ve Done to Help en Overseas die The 400 Unit op de voorgrond laten schijnen. Isbell zelf neemt het voortouw in ingetogen nummers zoals Only Children en St. Peter’s Autograph. Ongetwijfeld klassiekers in wording.
Over de gehele lijn is Reunions scherp. De teksten zijn af en toe wat poëtisch en verschillend te interpreteren. Maar op bijvoorbeeld It Gets Easier slaat Isbell duidelijk zijn drankverslaving aan die hij nog steeds onder controle heeft. Al gaat dat de ene dag makkelijker dan de andere.
Natuurlijk vinden we naast The 400 Unit, Amanda Shires terug op achtergrondzang en fiddle. Inmiddels is ze onlosmakelijk verbonden met Isbell. Alhoewel Shires een minder prominente rol heeft op Reunions dan op eerdere platen blijft het een genot om haar fiddle spel te horen.
En dat Isbell nog steeds een goede band heeft met Dave Cobb kunnen we wel stellen. Ook dit keer heeft Cobb de regie in handen als producer en zorgt voor genoeg variatie en mooie inkleuring van de nummers. Reunions bestaat alleen maar uit sterke nummers en houdt het niveau ontzettend hoog. De creativiteit in Isbell in zijn teksten blijven sterk en een potje gitaar spelen kunnen The 400 Unit als de beste.
Dat Reunions zolang in mijn cd kast is blijven staan blijft een raadsel. Na deze week kan ik stellen dat we hier met een van de beste Americana albums van 2020 te maken hebben. De druk zal ongetwijfeld hoog zijn geweest voor Isbell en consorten. Met Reunions laten ze nogmaals zien dat ze tot de kampioenen horen binnen het genre.
