Jonathan Wilson is een zeer gewaardeerde artiest, multi-instrumentalist en producer. Je kunt hem zien als een veelzijdige duizendpoot en hij weet zich op diverse vlakken te onderscheiden. Zijn albums doen het goed bij een breed publiek en er staat inmiddels een mooi oeuvre. Dit jaar is er een nieuw album verschenen genaamd Eat the Worm.
Eat the Worm is ontstaan uit een reactie van zijn productiewerk. Jonathan Wilson produceerde in het verleden albums voor artiesten zoals Father John Misty, Laura Marling en Dawes. De liedjes van zijn solo platen werden en worden eerst aangeboden aan andere artiesten. Maar sommige liedjes zijn gewoon te raar en nerdy, vandaar dat hij er zelf mee aan het werk gaat en als artiest uitbrengt.
Dit nieuwe album is een vreemde luisterervaring. Er gebeurt van alles en je kunt genieten van diverse laagjes. Zo hoor je op het ene moment mooie strijkers, maar op het andere moment schakelt Jonathan Wilson over op elektronica. En soms hoor je opeens vanuit het niets trompetten. Het kan gewoon allemaal en niets is te gek. Eat the Worm is geen makkelijk album om op een nuchtere maag te luisteren. Het heeft tijd nodig om te kunnen waarderen.
En de afgelopen dagen ben ik het album beetje bij beetje steeds meer gaan waarderen. Het is nog steeds niet dat ik Eat the Worm helemaal geweldig vind. Daar is dit album voor mij gewoon te raar en excentriek voor. Maar na meerdere luisterbeurten geven steeds meer liedjes zich prijs en begin ik het best goed te vinden. Het heeft gewoon even de tijd nodig.
Jonathan Wilson kent zo zijn geschiedenis als je luistert naar Eat the Worm. Hij gooit in het eerste nummer zomaar even wat country legendes op de luistertafel zoals Hank Williams, Roy Acuff en Chet Atkins. Wat deze country giganten precies met deze muziek te maken hebben ontgaat me een beetje. Maar leuk om te horen dat hij de country muziek geschiedenis kent.
Eat the Worm wordt voor mij niet de plaat van het jaar, maar ik luister het wel met een soort van plezier. Er gebeurt heel veel en de album cover vind ik dan ook een goede reflectie van hoe de muziek klinkt. Kleurrijk, divers en van alles een beetje wat. Jonathan Wilson bewijst dat hij uitstekend productiewerk voor grote artiesten kan leveren, maar zich ook makkelijk als solo artiest weet te onderscheiden. Het zal geen favoriete artiest van mij worden, maar zo nu en dan dit soort excentrieke platen op mijn koptelefoon, daar heb ik weinig problemen mee.
