Americana artiest Rod Picott was er niet heel vroeg bij toen hij zijn eerste album uitbracht. Dat gebeurde namelijk in het jaar 2000 op 35-jarige leeftijd. Maar sinds zijn debuut is hij krachtig voorwaarts gegaan en heeft inmiddels de wereld dertien platen gebracht. Met zijn muziek krijgt Rod Picott veel positieve kritieken en na het luisteren van zijn meest recente veertiende plaat Paper Hearts and Broken Arrows begrijp ik volkomen waarom dat zo is.
Laat ik eerlijk toegeven dat het oeuvre van Rod Picott mij geheel onbekend is. Ook had ik tot voor kort nog nooit van deze Americana artiest gehoord. Shame on me? Desalniettemin ging ik met volle moed het gevecht aan met Paper Hearts and Broken Arrows. En dat is mij eerlijk gezegd heel goed bevallen. Dit is typisch zo’n plaat dat onder je huid kruipt en je niet wilt loslaten. Het intrigeert, ontroert en heelt.
Het eerste wat direct opvalt is de zwaarmoedigheid van Paper Hearts and Broken Arrows. Zwaarmoedigheid in de zin dat het lijkt of Rod Picott het plezier in het leven ontbreekt. Het komt allemaal best depressief over en deze plaat is daarom ook niet om eventjes gezellig op een avondje met vrienden op te zetten. Deze plaat vereist een rustige omgeving en veel aandacht. Stel je daarop dan ook in.
Zit je eenmaal in de juiste sfeer dan ontvouwen er zich prachtige breekbare liedjes. Rod Picott heeft een donker grauwe stem waar behoorlijk veel slijt op zit. Als je het stemgeluid van hem hoort dan merk je snel genoeg dat deze man een lang leven achter de rug heeft. Dit versterkt alleen maar de zwaarmoedigheid en depressiviteit. Het is allemaal niet bijster vrolijk.
Ook de muzikale inkleuring is verre van frivool en enthousiast. Veel nummers kleuren zich alleen met een akoestische gitaar in. Soms komen er wat piano’s, drums en steel gitaren om de hoek kijken. Maar alles wordt heel minimaal gehouden om dat zwaarmoedige, dat desolate, te versterken. Ik vind het helemaal geweldig en meestal ben ik wel in voor dit soort donkere muziek.
Rod Picott heeft met Paper Hearts and Broken Arrows op mij een zeer sterke indruk weten te maken. Ondanks dat het allemaal niet pais en vree is geniet ik er intens van. En dat is hoe deze plaat zich het best laat luisteren, intens tot je nemen. Picott vraagt zich op het begin van deze plaat af of zijn beste dagen achter zich liggen. Als ik dit allemaal zo hoor dan is dat absoluut niet het geval. Donker ja zeker, maar deze plaat weet je vast te grijpen en je niet meer los te laten. Heel knap als een plaat dat voor elkaar krijgt.
Uitgebracht door Welding Rod Records
