Als je de cover van het nieuwe album Pelago van Nashville ster Ryan Hurd bekijkt, dan is dat erg bemoedigend. Het straalt een soort serene rust uit met een mooie blend aan kleuren. Dat kan de muziek alleen maar ten goede komen denk ik zo. Maar het Nashville label kleeft eraan en dan blijft altijd maar de vraag wat te verwachten.
Om gelijk maar een duidelijk en kort oordeel te geven: het is een echte Nashville country plaat. Niks geen scherpe randjes, de instrumentatie is zoet en het kleurt heel veilig binnen de lijntjes. Die opsomming resulteert bij mij dat het country uit de Nashville formule is. Maar er is wel een maar. Het lijkt een soort wedstrijd om mainstream country te omarmen of helemaal buiten te sluiten.
Dat geldt vooral in Amerika en ook een beetje in Nederland. Je hebt naar mijn inzicht twee kampen. De eerste die Nashville country zeer waarderen en helemaal geen moeite hebben met de party-songs. En een tweede kamp die vooral diepgang zoekt in country muziek en vooral traditionele instrumentatie wil horen. In mijn recensies over Nashvile country albums ben ik over het algemeen gesproken minder positief dan albums uit de alternatieve country scene.
Dat vind ik achteraf gezien beetje onterecht. Eerlijk toegeven dat ik de afgelopen tijd country albums van Toby Keith, Sam Williams, Chase Bryant en Brian Kelly meer dan acceptabel vind en dat ik er onterecht misschien minder enthousiast over was. Ik merk dat ik wel een omschakeling moet maken, omdat ik verschillende soorten instrumenten mis binnen deze tak van country. Desalniettemin merk dat ik ook van dit soort country muziek erg kan genieten.
Met de plaat Pelago is helemaal niets mis. Het heeft sublieme Nashville country nummers zoals The Knife or the Hatchet, June July and August en Hell Is an Island. En zelfs de mega populaire singles als To a T en Chasing After You zijn niet onaardig. Het komt er op neer dat ik deze country meer en meer ga waarderen in de vorm zoals het komt.
Pelago is wat dat betreft een album die voor country luisteraars best te waarderen valt. Ik begrijp als je gewend ben aan pedal steels, dobro’s, fiddles en banjo’s dat je deze zoete country niet kan hebben. Maar ook aan dit soort albums werkt men hard en wordt veel tijd ingestopt. En daarbij heeft het zo zijn charmes. Conclusie, ben ik helemaal om met Nashville country en ga je hier alleen nog maar recensies lezen van artiesten zoals Ryan Hurd? Nee, dat niet. Maar ik probeer een juist evenwicht te vinden en zo het beste van twee “werelden” bij elkaar te brengen.
Uitgebracht op Sony Music Entertainment
