Als je de albumcover bekijkt van deze plaat dan verwacht je enigszins donkere muziek. Maar als je de intro van Black Powder Soul hoort dan lijkt het op een traditionele slome country plaat te worden. Die laatste verwachting verdwijnt helemaal als het titelnummer volgt. Grauwe rauwe Americana muziek is wat Taylor MacCall hier ons voorschotelt. Een soort muzikale inkleuring die je tegenwoordig steeds minder meer hoort.
En dat is jammer, want Taylor MacCall maakt van Black Powder Soul een plaat die je sterk en krachtig vastpakt en minutenlang niet los laat. Het is een achtbaan, die meerdere malen over de kop gaat, op een snelheid die ik tenminste niet gewend ben. Een heerlijk ritje moet ik toegeven. MacCall maakt hier een muzikaal werkstuk dat nog lang na dendert.
Dat doet hij met de hulp van Sean McConnell. Die naam komt mij zeer bekend voor. Ik recenseerde een paar weken geleden zijn solo plaat A Horrible Beautful Dream. Daar gaf ik ook aan dat McConnell voor andere muziek artiesten de afgelopen tijd platen produceerde. Taylor MacCall is daar dus één van. Die solo plaat was al erg genietbaar en hij levert samen met MacCall ook een uitstekend werk af. Petje af voor beide heren.
Maar McConnell’s plaat is totaal anders dan Black Powder Soul. Hier vind je zwaar gitaargeweld die een ongelofelijke kracht meekrijgt. Een aantal vergelijkingen zijn snel gemaakt. Zo associeer ik de muzikale inkleuring van Black Powder Soul met de garage country van Aubrie Sellers. Ook Sellers gebruikt voor haar muziek heftig gitaargeluid. Of beiden elkaar kennen weet ik niet, maar je zou bijna denken dat ze naar elkaars muziek luisteren.
Tweede vergelijking is die met Colter Wall. Dat is vreemd zou je zeggen? De Canadese Colter Wall maakt pure country liedjes die je makkelijk in je pick-up truck door het platteland kan opzetten. Country muziek op z’n best. Toch maak ik met het nummer Hells Half Acre de associatie met Sleeping on the Blacktop van Wall’s debuut EP Imaginary Appalachia. Je kan het nummer van Taylor MacCall zien als Sleeping on the Blacktop op steroïde. Pure kracht, met een vergelijkbaar insteek als die van Colter Wall.
Dan de stem van Taylor MacCall. Ten eerste zeer prettig om naar te luisteren. Past perfect bij dat ruige geluid van Black Powder Soul. Je hoort hier en daar wat rauwe randjes. De associatie maak ik dan ook snel met die van Ryan Bingham. Alhoewel Bingham vooral uitblinkt in zijn country kostuum, zijn de stemmen van deze twee heren vergelijkbaar van aard.
Black Powder Soul neemt je mee op een hele helse trip. Een donker en rauw geluid die nergens voor terugdeinst. Als je van zacht country liedjes houdt dan zou ik deze plaat overslaan, maar voor de luisteraar van allerlei verschillende genres (lees Americana), is dit album het beluisteren waard. Taylor MacCall brengt met Black Powder Soul een aardig tegengewicht bij Americana albums die veel lichter van aard zijn. Het is even wennen, tussen al die “lieve” platen, maar je zit binnen een paar nummers gauw genoeg in die achtbaan. Een helse rit die je zeker een tweede keer wilt berijden. En vooruit, een derde keer.
Uitgebracht door Thirty Tigers
