Een nieuwe zondag een nieuwe Nederlandse artiest die affiniteit heeft met country muziek of wat daar aan gerelateerd is. Deze week is het de in Nederland redelijke bekende artiest Tim Knol. In 2010 brak Tim Knol door bij het mainstream publiek. Matthijs van Nieuwkerk noemde Knol in die begintijd zelfs de nieuwe Neil Young. Dat was misschien iets te voorbarig, maar het zette wel de toon.
Die toon is gezet met nummer Sam. Sam was het eerste nummer waarmee Knol zijn populariteit enorm zag stijgen. Een dreigend en energiek nummer met vlammende gitaren die naar mijn mening nu nog steeds één van de sterkhouders is binnen het oeuvre van Knol. Alhoewel het grote publiek van Nederland het de laatste jaren niet zo moet hebben van rock & roll, folkies of americana muziek blijft Knol podia uitverkopen. Zelfs een uitstapje naar het bluegrass genre met de Blue Grass Boogieman in 2019 wordt hartelijk en positief ontvangen.
Maar zoals de titel doet aangeven staat zijn laatste album Cut the Wire uit 2018 centraal in deze recensie. En om eerlijk te zijn kon ik er weinig mee toen deze plaat uitkwam. Het moest aan het stemgeluid van Knol hebben gelegen. Het deed me niets en ik vond het iets kinderlijks hebben. Ook de nummers op Cut the Wire vond ik te generiek. Tot afgelopen week het kwartje viel. Het blijft iets onbeschrijfelijk met het luisteren van muziek.
Misschien omdat ik beter naar de plaat ben gaan luisteren, maar er ontsprongen opeens allemaal pareltjes. Cut the Wire doet je soms voorzichtig opveren, zoals bij Listen Love, maar heeft over het algemeen een ontspannen en relaxte vibe met bijvoorbeeld single Sweet Melodies, album opener Whispering Heart en titelnummer Cut the Wire. De irritatie aan de stem van Tim Knol is verdwenen. De plaat heeft een interessant Americana geluid die mede toebedeeld kan worden aan producer Anne Soldaat.
Zoals ik al lyrisch was over Jodymoon en Mercy John is ook Tim Knol een fijne toevoeging aan het Nederlandse muzieklandschap. Een landschap dat nog relatief jong is, maar in volle bloei staat. Tim Knol is er overigens al zo’n tien jaar, maar met albums als Cut the Wire mag hij van mij nog lang muziek blijven maken. Een volwaardig country album zoals Gravel & Dust van Ilse deLange als volgende plaat lijkt mij dan ook absoluut geen slecht idee.
