Sommige albums pakken je niet meteen en hebben wat meer luistertijd nodig. Dat gold voor mij bij de nieuwe plaat van Chicago country artiest Tommy Goodroad. Een snelle beluistering toen Swimming in the Clay uitkwam in maart van dit jaar deed hier vrij weinig. Een aantal weken geleden scrolde ik door mijn luisterlijst om wat nieuwe inspiratie op te doen voor recensies en kwam dit album weer tegen. En ik kon er nu veel meer mee dan toentertijd. Hoe mooi muziek wel niet kan zijn. De ene keer slaat het helemaal niet aan en de andere keer verbaas je goed het is.
Troubadour Tommy Goodroad is geboren en spendeerde zijn jeugd in Minnesota. Op dit moment verblijft hij in Chicago en is country artiest. Swimming in the Clay is zijn eerste album, zowaar zijn debuut. De insteek van deze plaat qua teksten is vooral het dagelijkse leven van de Amerikaanse steden waar hij woonde. Je hoort de indrukken die hij in de steden opdeed en smelt dat samen met een prachtig country klankentapijt tot best een sterke plaat.
De schrijfsels zijn dus vooral introspectieve teksten die nagenoeg allemaal uit de pen komen van Goodroad. Het talent heeft hij zeker, want het is soms echt genieten wat deze country reislustige troubadour allemaal te vertellen heeft. Tekstueel gezien is het prima en zo ook dus de muzikale inkleuring. Erg country met af en toe de banjo en in het begin veel fiddles. De fiddle brengt het begin van Swimming in the Clay voor mij echt naar een hoger niveau en ik vind het zonde dat hij later op de plaat het helemaal achterwegen laat. Het brengt veel meer dynamiek en variatie binnen het album. Nu zijn het vooral semi akoestische liedjes die af en toe wat opsmuk krijgen met andere soorten instrumenten.
Maar ik klaag om niets, want de nummers zelf zijn erg sterk en hebben sterke composities. Knap om als debuutartiest zo’n plaat weten te brengen. Dat doet Goodroad niet helemaal alleen, alhoewel hij wel veel instrumenten op Swimming in the Clay zelf bespeelt. Hij krijgt hulp van de band The Highway Birds die zich af en toe laten horen, maar dat drukt niet heel erg de stempel op deze plaat. Het is vooral Tommy Goodroad die hier het voortouw neemt en doet dat met veel overtuiging.
Dit zijn albums waarvan ik mij afvraag of het überhaupt wel mensen bereikt. Vergis je niet, dit is erg sterke country muziek, maar qua stream statistieken blijft het toch redelijk achter. Geheel onterecht, omdat naar mijn mening deze muziek gehoord mag worden. Daarom blijf ik mij ook inzetten om albums zoals Swimming in the Clay op deze site onder de aandacht te brengen. Laid-back Amerikaanse country muziek die kwalitatief gewoon erg sterk geproduceerd is. Of de deluxe editie mee gaat helpen voor meer bekendheid betwijfel ik, maar dat Tommy Goodroad en The Highway Birds er veel liefde instoppen is wel duidelijk. Laat maar komen dit soort albums en ik schrijf erover. Is het niet nu, dan wel later. Zoals bij deze plaat geval was.
Uitgebracht in eigen beheer
