Alle voorspellingen zaten in de jongere jaren van Ashley McBryde tegen. Op dit moment, 2021, is McBryde een van de meestbelovende country artiesten van deze tijd. Ze debuteerde in 2018 op het grote label Warner Bros met Girl Going Nowhere. Een plaat die vele records verbrak en voor verschillende Grammy’s werd genomineerd. Vorig jaar bracht ze opvolger Never Will uit. Een girl going nowhere? Helemaal niet, ze weet waar haar toekomst ligt en geeft daar duidelijk een richting aan.
En die toekomst ligt in de muziek. Met Never Will vervolgt ze het pad van Girl Going Nowhere. Samen met haar vaste band horen we opnieuw krachtige country liedjes die vanuit het hart komen. Ondanks dat McBryde inmiddels voor een groot label muziek maakt behoudt ze een authentiek en eigen country geluid. Een geluid die dichtbij gearriveerden country artiesten staat zoals Miranda Lambert en Kacey Musgraves.
Door opnieuw een vergelijkbare plaat te maken zoals Girl Going Nowhere scoort McBryde weer in de lijstjes. Single One Night Standards deed het goed in de Amerikaanse Billboard charts en kwam zelfs op nummer 1 in de Canadese country charts. De single ging naar goud bij de RIAA. En als hoogtepunt is Never Will genomineerd voor een Grammy voor het beste country album van 2021.
Het spreekt voor zich dat we hier met een groot talent te maken hebben. Het publiek loopt weg met McBryde. Dat komt naar mijn mening deels door haar sterke voorkomen. Met tatoeages en een strak gezicht straalt ze een en al vertrouwen uit. Maar het mooie van McBryde is, is dat ze ook haar gevoelige kant laat zien in haar muziek. Het titelnummer van haar vorige album Girl Going Nowhere is een mooi voorbeeld daarvan en ging viraal toen ze het voor het eerste speelde bij de Grand Ole Opry. De video die op YouTube te vinden is is miljoenen keren bekeken.
Ook op Never Will geeft ze op de juiste momenten gas terug. Dat doet ze heel effectief op het gevoelige en tedere Stone. Dit is echt een McBryde in topvorm met de gevoelige snaren die ze raakt. Sparrow is nog zo’n nummer die een toontje lager zingt. Het is naar mijn mening waarbij dit soort nummers Ashley McBryde het best tot haar recht komt.
Je vindt ook de uptempo nummers terug zoals Hang In There Girl, One Night Standards en Martha Divine. Deze nummers zijn nodig om de plaat kracht mee te geven. Het is waar het mainstream publiek het eerst mee in aanraking komt door middel van singles en airplay. Maar geef mij eerlijk gezegd toch maar die zachte intieme liedjes.
Een girl going nowhere is Ashley McBryde dus helemaal niet. Zoveel is nu wel duidelijk. Ondanks dat ze in haar jongere jaren werd uitgelachen toen ze vertelde dat ze het ging maken in Nashville staat ze er nu toch mooi. En de toekomst voor McBryde is rooskleuriger dan ooit. Ze heeft de mainstream publiek aan haar gebonden en met haar bad-ass attitude kan ze niet meer stuk. Ik verwacht dat de kroon op haar werk zal worden behaald met het winnen van de Grammy voor beste country album. En dat is meer dan verdiend. (Warner Music Nashville)
