Ik vraag mij altijd af of dit soort live akoestische albums als The Marfa Tapes niet een beetje overbodig zijn. Een eenvoudige productie, weinig opsmuk en geen muzikale lagen. Beetje saai. Maar Texaanse natives Jack Ingram, Miranda Lambert en Jon Randall hebben van The Marfa Tapes een ongelofelijk knap staaltje country muziek gemaakt. Ja, de productie laat te wensen over, omdat het in de buitenlucht van Marfa, Texas is opgenomen, maar de nummers zijn in akoestische vorm ongelofelijk sterk. Misschien zelfs nog beter zijn dan dat ze in studiovorm zouden zijn.
Het muzikale trio zijn goede vrienden en kwamen de afgelopen jaren veel naar Marfa, Texas om muziek te maken. Een songwriter-retreat zogenaamd. Jon Randall stelde voor om een album te maken in de buitenlucht met genoeg materiaal wat ze al hadden, aangevuld met nieuwe. Zo gezegd, zo gedaan. The Marfa Tapes werd opgenomen in vijf dagen tijd met alleen een akoestische gitaar en twee microfoons.
En je hoort de pure en rauwe vorm van de productie duidelijk terug. Het gekrakel van het kampvuur, de ruige wind en vliegtuigen die overvliegen zijn details die hoorbaar zijn op The Marfa Tapes. Is het storend? Nee, helemaal niet. Het brengt juist een bepaalde sfeer over naar de luisteraar en neemt je letterlijk mee naar de vlaktes van Marfa, Texas. The Marfa Tapes is een plaat geworden die je in country muziek eigenlijk bijna niet hoort. De opzet is goed bedacht en wordt uitstekend uitgewerkt.
Hoe zit het dan met de muziek? Daar draait het immers om. Ondanks dat er minimale instrumentatie is gebruikt hoor je de kwaliteit van de nummers. Zeker Miranda Lambert blinkt uit met opener In His Arms, The Wind’s Just Gonna Blow, Waxahachie, Ghost en Geraldene. Lambert heeft zelf aangegeven dat ze erg trots is op deze nieuwe nummers. Ze gaat een aantal van deze tracks opnemen voor haar nieuwe studioplaat waar ze op dit moment mee bezig is. Aan het eind van The Marfa Tapes staan overigens Tin Man en Tequila Does van Lambert’s eerdere platen. Zeker de akoestische versie van Tin Man is prachtig in z’n eenvoud. Je wordt er stil van.
Er staan veel gevoelige ballads op The Marfa Tapes, maar er is ook ruimte voor hier en daar wat vertier. Homegrown Tomatoes van Jon Randall is een vrolijke noot op deze plaat en hetzelfde geldt voor Two-Step Down to Texas. Er wordt overduidelijk een juiste balans gecreëerd. Je merkt naast de serieuze ballads het plezier van Ingram, Lambert en Randall tijdens het opnemen van The Marfa Tapes. Ze brengen deze opgezette sfeer goed over op plaat.
Project The Marfa Tapes geslaagd? Ja, zeker. Ondanks dat ik aan het begin mijn twijfels had over deze plaat, zijn deze na veel keer luisteren helemaal weggenomen. Dit is country muziek in pure vorm en geeft duidelijk aan dat een rijke productie helemaal niet nodig is om een kwaliteit album te produceren. De ervarenheid van dit trio speelt natuurlijk ook een rol en je hoort het gemak waarmee ze elk nummer akoestisch inkleuren. The Marfa Tapes krijgt een ruime voldoende en gaan we terug zien aan het einde van het jaar. Zo simpel is dat. (Vanner Records)
