Met sommige artiesten heb je meteen een klik, gelijk al na de eerste tonen. Dat is absoluut het geval met de Texaanse artiest Lucas Ebert. Deze maand kwam zijn nieuwe EP Nobody uit en vanaf eerste nummer Misty Mountain ben ik helemaal om. Wat maakt dan deze klik? Eigenlijk heel simpel. Deze EP bevat vijf nummers die allemaal heel prettig ingekleurd zijn met pedal steel klanken. En ja, dan ben ik om. Overigens wordt de pedal steel bijgestaan door akoestische gitaren en lichte drums en maakt Nobody ook goed gekwalificeerd voor het singer songwriter genre. Reken daarbij dat Ebert zijn nummers op deze EP zelf heeft geschreven met uitzondering van afsluiter Ain’t It Funny, Ain’t It Strange. Die credits gaan naar Titus Ebert, waarvan ik vermoed dat dat zijn vader is, of broer. Daarnaast heeft Lucas Ebert een redelijk donkere en melancholische stem die meteen doet aanspreken. Een hele prettige stem om naar te luisteren en die deze plaat goed aanvult. Het blijft een EP die zo aan je voorbij gaat, maar deze snelle en korte introductie heb ik als zeer positief ervaren. Laat het een opmaat zijn naar een volledig album, want dat ik meer van deze artiest wil horen is wel zeker. En ik kan het niet loslaten: wat bevat Nobody een prachtig, maar simpel klankentapijt. Een waar de pedal steel de grote winnaar is. Er kunnen wat mij betreft niet genoeg met pedal steels gestrooid worden. En die instrumentale uitwerking doet Lucas Ebert op Nobody met grote klasse en voeg hem toe aan mijn lijst om in de gaten te houden. Meer graag! (Union Grove Records)
Menu
