Alluvion van Emily Jane White kun je zien als een echte pandemie plaat. Althans, het is een plaat dat opgenomen is tijdens de pieken van de afgelopen twee donkere jaren. En dat donkere tintje is wat je hier heel duidelijk terug hoort. Het is wat dat betreft geen opbeurende plaat, maar het maakt het naar mijn mening wel een wonderschone plaat.
Een wonderschone plaat in de zin dat Alluvion episch en grotesk klinkt. Dat komt voornamelijk door de productie. Het album kleurt zich op fantastische en zeer fraaie wijze in. Vooral door de drumpartijen die duidelijk de stempel op deze plaat drukken. De credits voor de drumpartijen gaan dan ook uit naar Nick Ott. Een lust voor het oor en ik bedenk mij nu dat sommige nummers op deze plaat niet hadden misstaan op het Eurovisie Songfestival.
Nee, Alluvion klinkt alles behalve goedkoop, maar er heerst op deze plaat een bepaalde spanning die moeilijk onder woord is te brengen. Een spanning dat ook soms op het Songfestival te horen is. Dat komt met name dus door de drumpartijen, maar ook de vocals van Emily Jane White hebben daar debet aan. White heeft een engelenstem en maakt erg veel indruk. Ben je bekend met de Spaanse Joana Serrat dan heb je een goede vergelijking te pakken.
Alluvion is niet opgenomen binnen een paar dagen. De productie kostte aardig wat tijd, omdat het met de pandemie moeilijk was om voor Emily Jane White mensen in één ruimte te krijgen. Zo zijn de meeste instrumenten partijen niet tegelijkertijd opgenomen en is het vooral veel remote gegaan. Desalniettemin vind ik dat het allemaal erg scherp en strak klinkt, en inderdaad ook heel wonderschoon.
Ik moet er wel bijzeggen dat je in de stemming moet zijn wil je Alluvion goed kunnen waarderen. Het is niet een plaat om zomaar op een heerlijke lentedag op te zetten. Gelukkig is het de komende weken herfstig weer en daar komt naar mijn mening deze plaat het best tot z’n recht. Avondje vrijmaken, koptelefoon op en zonder ruis genieten van dit grootste epische muziekspektakel.
De laatste weken staat bij mij vooral country muziek in de schijnwerpers, maar voor deze Emily Jane White maak ik graag tijd voor vrij. Zoals gezegd doet het mij veel denken aan Joana Serrat en dat vind ik één van de beste dream pop artiesten van dit moment. Alluvion is mijn eerste introductie tot de muziek van White. Ik heb begrepen dat ze al aardig wat platen op haar naam heeft staan. Het nodigt uit om meer van haar oeuvre te ontdekken. Deze plaat smaakt in ieder geva lbehoorlijk goed en voor fans van folk, pop, maar ook wat shoegaze een niet te missen plaat.
Uitgebracht door TALITRES
