Mary Gauthier heeft er inmiddels een aardig carrière opzitten en won voor haar vorige plaat Rifles & Rosary een Grammy nominatie. Het lijkt dat het met Mary Gauthier per album mooier en mooier wordt. Zo vond ik 2018 plaat Rifles & Rosary al prachtig en nieuwe plaat Dark Enough to See the Stars vind ik nog een stuk beter. Een plaat over nieuwe liefde en hoe liefde overwint na het verlies van dierbaren.
Wat vooral opvalt aan Dark Enough to See the Stars zijn de melancholische tonen. Dat komt met name doordat Mary Gauthier niet meer de jongste is. Je hoort aan het stemgeluid dat er een bepaalde slijt op zit en een bepaalde vermoeidheid. Ik vind dit soort trage zang ontzettend mooi. De recent eerder besproken Rod Picott op deze site heeft dat ook.
Mary Gauthier heeft de afgelopen jaren veel dierbaren verloren. Het verlies van collega muzikanten John Prine, David Olney en Nancy Griffith zijn voor haar, maar ook fans, natuurlijk een groot gemis. Gauthier stond dichtbij deze top artiesten. Het feit van verlies is natuurlijk iets om over te zingen en om over te mijmeren. Dat doet ze dan ook op Dark Enough to See the Stars. Wel bezingt ze deze grote verliezen op een heel positieve en optimistische manier. Het leven is iets om te vieren en de dood hoort daarbij.
Qua de muzikale kleuren kan ik niets meer dan lovend zijn. Het album luistert langzaam, maar zeer prettig weg. Er wordt veel gebruik gemaakt van de piano, maar ook bijvoorbeeld de viool en mondharmonica komen terug. Soms kan trage zang wat tegenwerken om een album uit te luisteren, maar dat is niet het geval op Dark Enough to See the Stars. De muzikale tinten en zang blenden heel mooi samen tot een wonderschoon geheel.
Uiteraard wat opvallend is aan Dark Enough to See the Stars voor ons als Nederlanders is het nummer Amsterdam. Mary Gauthier heeft in het verleden ons land vaak genoeg bezocht en is er helemaal idolaat van. Het kleurrijke leven wat ze in onze hoofdstad heeft ervaren laat ze op deze plaat dan ook niet onopgemerkt voorbij gaan. Leuk voor ons dat Gauthier juist Amsterdam kiest om over te verhalen.
Dark Enough to See the Stars is een geweldige plaat. Het heeft veel melancholie in zich door het stemgeluid van Mary Gauthier, maar de teksten zijn daar tegenover ontzettend positief. Ze viert het leven en liefde met deze plaat en doet dat op een prachtige manier. Alhoewel ik nog niet heel bekend ben met vorige platen, alleen Rifles & Rosary is mij bekend, nodigt dit zeker uit om wat andere albums te verkennen. Al met al is dit een album dat je raakt en je met een voldaan en warm gevoel achterlaat. Heel mooi dat sommige artiesten dat voor elkaar kunnen krijgen.
Uitgebracht door Thirty Tigers
