Vrouwelijke Americana artiesten tegenwoordig genoeg, dus om echt onderscheidend te zijn moet je opvallen. Veel lukken dat niet en een aantal lukken dat heel goed. Als ik naar de Spotify statistieken van Jess Jocoy kijk dan valt dat tegen, maar na het luisteren van haar nieuwe plaat Let There Be No Despair weet ik wel beter. Voor de Americana fijnproever verplichte kost.
Jess Jocoy noemt zichzelf een “mountain girl at heart”. Ze groeide op in het rijke open landschap van de Pacific Northwest in een gebied twee uur rijden van grote stad Seattle. Dit rijke landschap heeft haar gevormd en verwerkt ze in haar albums. Op dit moment is Nashville haar plek om muziek te produceren en de combinatie werkt voor haar ontzettend goed. Plattelandsmeisje van origine en Music City als een versterkende factor.
Wat meteen opvalt aan Let There Be No Despair is het wonderlijke klankentapijt. Dat wordt gevormd door heerlijke stijlvolle viool accenten wat elk nummer heel mooi inkleurt. De muziek komt wat dat betreft heel organisch en natuurlijk over. Qua productie is er dan ook weinig op aan te merken, alleen dat het allemaal ontzettend mooi klinkt. Als we het over onderscheidend hebben dan scoort Jess Jocoy op dit gebied maximale punten.
Sommige Americana artiesten proberen hun album zo minimalistisch mogelijk te produceren, less is more. Dat geldt niet voor Jess Jocoy. Ze heeft voor Let There Be No Despair aardig wat vrienden om haar heen verzameld, en dat zijn niet de minste. Zo kreeg ze het voor elkaar om onder andere solo artiest Lydia Luce, mult-instrumentalist Ethan Ballinger en bassist Brian Alleen in de studio te krijgen. Het zijn allemaal oost-Nashville muzikant sterren en het vakmanschap komt heel goed over op plaat.
Let There Be No Despair brengt je tot rust. Het maakt je stil en het zorgt ervoor dat je met volle aandacht de plaat uitluistert. Dat is in ieder geval bij mij het geval. Ondanks dat Jess Jocoy nog geen grote Americana ster is heeft ze met de plaat iets geweldigs weten neer te zetten. Dit soort platen hoor je af en toe voorbij komen, maar niet vaak. Dat is jammer, want dit is Americana muziek zoals het naar mijn mening hoort te zijn.
Ik hoop dan ook dat dit soort vakmanschap een podium krijgt. Het is inderdaad zo dat het tegenwoordig niet makkelijk is om onderscheidend te zijn in dit soort genres. Maar Let There Be No Despair is duidelijk anders dan de rest en voor mij onderscheidend genoeg om op te vallen. Toegeven dat Jess Jocoy relatief nieuw is in Nashville contreien, maar met deze plaat heeft ze fantastisch liedjesmateriaal om heel veel mensen te kunnen verbluffen en intrigeren. Pareltje wat niet gemist mag worden.
Uitgebracht in eigen beheer
