De indie punkband John-Allison Weiss bevindt zich al meer dan een decennium in de muziekwereld. Begonnen met een crowdfunding album wisten ze de jaren daarna veel indruk te maken met geweldige platen en een sterke arbeidsethos. De afgelopen jaren was het vrij stil rondom de band, maar ze zijn weer helemaal terug met een nieuwe album genaamd The Long Way.
Dat John-Allison Weiss behoorlijk succesvol is merk je aan de namen waarmee ze in het verleden samenwerkten. Zo toerden ze met grote artiesten als Lou Reed en Letters to Cleo en werkten ze in de studio samen met artiesten zoals Tegan Quin en Kevin Devine. Het zijn met name populaire namen binnen het punk en indie genre.
Alhoewel The Long Way het beste te omschrijven is als een indie pop plaat hoor je af en toe wat punk elementen terug. Je merkt aan alles dat John-Allison Weiss een verleden heeft met het punk genre. Dit album klinkt redelijk jeugdig en invloeden van punk zijn goed terug te horen. Maar dat betekent niet dat het album niet toegankelijk is, want dat is het wel degelijk.
Tijdens het luisteren maakte ik dan ook snel links naar andere soortgelijke bands. Zo hoor je duidelijk een Dashboard Confessional terug, maar ook hier je hier en daar flarden van een jonge Bright Eyes. Qua teksten mag John-Allison Weis een stuk volwassener zijn geworden, in de muziek klinkt het nog allemaal heel jong.
The Long Way is een prettig album om naar te luisteren. De balans is aanwezig. Soms wordt er een muur opgetrokken van zwaar gitaargeweld, maar weet het ook op momenten gas terug te nemen en rust te brengen. Een intiem nummer zoals Can’t Stand is daar een mooi voorbeeld van. Hier brengt John-Allison Weiss de plaat in balans en doet veel indruk maken met de teksten. Als je niet voor het goede staat dan sta je voor het verkeerde, zoiets is in het kort de boodschap van het nummer.
The Long Way doet niet veel verkeerd. Het is natuurlijk veel eerder en beter gedaan. Maar desalniettemin is het toch een plaat om eens een draai te geven. Toegankelijke indie pop liedjes met hier en daar wat punk elementen, het kan veel slechter. John-Allison Weiss is duidelijk volwassen geworden binnen een tien jaar tijd, maar schuwt niet om af en toe zijn jonge ik te laten horen. De fans zullen hier maar wat tevreden mee zijn, zeker omdat het alweer zes jaar geleden is dat er iets nieuws uitkwam. Ben je in een bui van no-nonsense indie muziek dan is dit album aan te raden.
