Wat gaat de tijd toch snel. Het is alweer twee jaar geleden dat Nashville’s Rachel Baiman het prachtige Cycles uitbracht. Ik had dan ook niet zo snel een opvolger verwacht, maar het is er toch echt in de vorm van Common Nation of Sorrow. Het doet niet veel anders dan eerder werk, maar is toch weer een pareltje geworden om van te genieten.
In mijn recensie van Cycles gaf ik al bewoordingen aan zoals prachtige productie, mooie melodieën en geweldige zang. Ook waren er tinten van melancholie en wat zwaarmoedigheid te horen. Common Nation of Sorrow doet wat dat betreft precies dat en niet heel veel anders. Het enige echte verschil is dat Rachel Baiman dit keer zelf alleen achter de knoppen ging zitten en het hele album in haar eentje produceerde.
De muziek van Rachel Baiman is te typeren als fijne folk singer-songwriter muziek. Ook een album als Common Nation of Sorrow doet niet heel veel nieuws ten opzichte van haar collega muzikanten. Zo hoor je duidelijk dat ze leentjebuur speelt bij één van de grootste folkartiesten van deze eeuw, Gillian Welch. Om nog wat recenter te zijn doet de muziek veel denken aan Maya De Vitry, ook een uitstekende folkartiest uit Nashville.
Dat Rachel Baiman wat te vertellen heeft wordt met Common Nation of Sorrow wederom bevestigd. De titel zegt natuurlijk al genoeg en ook zij heeft zo haar leed en problemen. Zo weet ze op dit album problemen onder de aandacht te brengen, zoals het brute kapitalistische systeem waarin we leven. Maar Baiman is een millennial, dus niet heel verwonderlijk komen ook mentale problemen aanbod waar een steeds groter groep mee te maken heeft.
Het wordt helder dat Rachel Baiman met de huidige maatschappij perikelen meeleeft. Maar de muziek. Geweldig wederom en ze laat met Common Nation of Sorrow horen waarom ze tot de betere folkartiesten van dit moment hoort. Knap dat ze zelf op de productiestoel is gaan zitten en alles naar eigen verbeelding heeft weten te vormen.
Zit ik te wachten op een nieuwe Cycles, of een nieuwe Common Nation of Sorrow? Ja, zeker. Ik merk tijdens het terugluisteren van haar vorige plaat en deze nieuwe dat de verveling geen moment toeslaat. En dat ik best op een deeltje vier van hetzelfde zit te wachten. Rachel Baiman weet gewoon weer een hele sterke indruk te maken en hopelijk mogen we over een rappe twee jaar weer een nieuw album verwachten. Laat de productiemachine maar draaien hoor.
