Tim Easton is een echte Americana troubadour die weet wat het is om de wereld te verkennen en andere culturen te ervaren. Zo spendeerde hij zijn formatieve jaren in Japan en zag hij aardig wat van Europa, voordat hij terugging naar zijn thuisland de Verenigde Staten. Op dit moment bivakkeert Easton in Nashville en brengt vanuit daar zijn nieuwste wapenfeit You Don’t Really Know Me de wereld in.
Easton mag je misschien niet zo bekend voorkomen, hij heeft in zijn muzikale carrière genoeg bereikt. Hij werkte onder andere samen met Lucinda Williams, Wilco en John Hiatt. Deze namen zijn indrukwekkend te noemen en als ik zo naar zijn nieuwste plaat You Don’t Really Know Me luister begrijp ik dat Easton in staat is om met zulke grote namen te werken.
Want wat je op You Really Don’t Know Me hoort is vakwerk. Pure vakwerk van een doorgewinterde artiest die weet hoe muziek werkt. Begrijpelijk als je debuteert met een album uit 2001. Maar twintig jaar en tal van albums later nog zo inspiratievol te klinken kan ik alleen maar waarderen. Dit is Americana muziek, zoals Americana muziek bedoeld is. De wisseling van uptempo nummers met ballads is uitstekend neergezet, zoals dat naar mijn mening hoort. Sommige albums krijgen zo’n soort balans maar moeilijk voor elkaar, deze plaat heeft juist een erg goede balans. Duidelijk dat de ervaring van Tim Easton meetelt.
Vergelijkingen hoef ik hier eigenlijk niet te maken, want Tim Easton is een artiest waarbij dat niet hoeft. Toch doe ik het snel even: Bob Dylan. Het stemgeluid komt daar heel dichtbij in de buurt, alhoewel de muzikale inkleuring op You Don’t Really Know Me een stuk moderner en stijlvoller is. Het is net alsof je een pure chocolade nuttigt waar je geen genoeg van kan krijgen. Betere Americana muziek als het soort van deze plaat is er niet uitgekomen dit jaar.
Deze plaat zit er goed in elkaar, zonder twijfel. Vooral voor de fans van Tim Easton en Americana liefhebbers kan je You Don’t Really Know Me zonder twijfel op de platenspeler leggen, of digitaal beluisteren. Tim Easton weet met zijn jarenlange ervaring in de muziekindustrie en het rondreizen over de hele wereld hoe je kwalitatief een sterke plaat moet neerzetten. Overigens hoor je hier geen rare Aziatische invloeden, maar zoals gezegd pure Americana. Zo net voor het einde van het jaar moet je dit album gewoon een keer gehoord hebben.
Uitgebracht door Black Mesa Records
