De Britse roots artiest Katherine Priddy heeft de afgelopen jaren aardig wat hype opgebouwd rondom haar naam. Met haar eerste debuut EP Wolf uit 2019 kwam ze in de schijnwerpers te staan van BBC Radio. Een jaar daarvoor werd ze door Richard Thompson van Mojo Magazine uitgekozen als het beste wat hij dat jaar had gehoord. Dat we hier te maken met een groot talent dat valt niet te ontkennen.
En dit jaar brengt ze haar volledige debuutplaat uit genaamd The Eternal Rocks Beneath. Om gelijk maar een beknopte reactie te geven over dit album: WOW. Ik begrijp helemaal waarom de Britten lyrisch over Katherine Priddy zijn. Dit is typisch muziek om te luisteren met de hele omgeving afgesloten en zo weinig mogelijk prikkels. Alleen jij en de muziek.
Want dat is wat Katherine Priddy met The Eternal Rocks Beneath bereikt. Het melancholische klankentapijt dat doorsijpelt door de gehele plaat en Priddy’s prachtig zachte stem maken je helemaal stil. Stil van verwondering en verbazing. Het is zo mooi allemaal. Ongekend dat je als debuut artiest in deze huidige tijd zo vernieuwend en verfrissend kan klinken.
Katherine Priddy heeft voor deze plaat de tijd genomen. In totaal sleutelde ze zo’n 2 jaar aan de plaat in de Rebellious Jukebox Studios in Birmingham. Maar het meeste van The Eternal Rocks Beneath is geschreven tijdens Priddy’s tiener en vroege twintigerjaren. Maakt in principe allemaal niet uit, want de muziek is geweldig en ze levert hier een grote parel van een debuutplaat af.
Zo gaat dat met beginnende artiesten. De passie, emotie en liefde van een eerste plaat zijn meestal jaren in de maak. Als zo’n debuut eenmaal succesvol is dan moet er binnen korte tijd gewerkt worden naar een tweede plaat. En door de druk gaat dat meestal ten koste van de kwaliteit. Zover is Katherine Priddy nog niet, maar de extreem sterke fundamenten zijn er absoluut met The Eternal Rocks Beneath.
Nu is het aan de luisteraar om Katherine Priddy een kans te geven in deze verzadigde markt. Een ding is zeker, ze creëert met deze plaat een geheel eigen geluid die je niet bij veel roots artiesten tegenkomt. Je hoort hier en daar zelfs al vergelijkingen met Nick Drake en Scott Matthews. Volkomen terecht. De melancholie heerst op The Eternal Rocks Beneath. Ondanks veel melancholie kan deze plaat hier en daar ook episch en grotesk klinken.
Desalniettemin heeft Katherine Priddy de potentie om een hele grote te worden. Dat eerste vroege bewijs is er al met The Eternal Rocks Beneath. Nu is de vraag hoe Priddy haar weg vervolgt. Komt deze muziek ook live goed tot z’n recht en maakt ze indruk op haar publiek. Heeft ze wat het is om een grote artiest te worden? Dat gaan we de komende jaren merken. Tot die tijd trek ik mij op donkere dagen terug en geniet ik van dit prachtige stilistische album. Ik word er gewoon even helemaal stil van.
Uitgebracht door Navigator Records
