Ierse troubadour Bob Bradshaw is met The Ghost Light alweer toe aan zijn zesde plaat. In 2004 bracht hij zijn debuut uit en is sindsdien uitgegroeid tot een zeer gewaardeerde liedjessmid. Zijn nieuwste plaat The Ghost Light is opgenomen midden in deze pandemie, maar heeft daar weinig raakvlakken mee. Dit album gaat over alledaagse dingen zoals liefde, hoop en het zoeken naar een betekenisvol leven.
Alle 11 nummers op The Ghost Light staan op zich zelf en hebben weinig samenhang. Dat betekent niet dat het allemaal los zand is. De nummers vloeien erg goed in elkaar over en ieder nummer heeft zo zijn charmes. De muzikale omlijsting kan het best worden getypeerd als Americana met hier en daar vleugjes van folk en country. Af en toe hoor je flarden van de pedal steel gitaar en fiddle klanken, maar dat heeft niet de overhand op The Ghost Light. Dat doen vooral de gitaren en drums, waardoor deze plaat een mix van genres beslaat en uiteindelijk het beste het label Americana bedrukt kan krijgen.
Bob Bradshaw heeft een ervaren band om zich heen verzameld en daardoor klinkt The Ghost Light uitermate vol van kleur en diversiteit. Zoals gezegd is dit Americana muziek, maar Bradshaw waagt zich op een nummer zoals Sideways op de Latina vlakte met Zuid-Amerikaanse tango klanken. Een opmerkelijk en gewaagd uitstapje dat op The Ghost Light erg goed uitpakt. Desalniettemin heeft Bradshaw er met drummer / producer Dave Brophy en andere ervaren bandleden een eclectische en strakke plaat van gemaakt.
Andere pareltjes op The Ghost Light zijn de uptempo nummers Songs on the Radio en 21st Century Blues. Je merkt het plezier en bedrevenheid die Bradshaw en de band uitstralen en geven een licht contrast aan de donker ingekleurde nummers die meer dominant zijn op deze plaat. Die donkere en melancholische tonen komen duidelijk terug op nummers zoals Blue, Dream en She’s Gone for Good. Deze liedjes laten je mee dromen in de wonderlijke wereld die Bradshaw op The Ghost Light voor ons schetst. Het zijn naar mijn mening de parels van de plaat, maar dat is geheel persoonlijke voorkeur. De melancholische zwoele klanken doen het hier altijd goed.
The Ghost Light is een album geworden die ondanks de melancholie ook sprankjes licht geeft. Een plaat voor de verfijnde Americana luisteraar en één die absoluut gehoord mag worden. Als je veel Americana luistert kan je deze plaat zonder na te denken toevoegen aan je afspeellijst. Eerlijk gezegd verwacht ik niet dat Bob Bradshaw met deze plaat door gaat breken bij het grote publiek. Dat hoeft ook helemaal niet. The Ghost Light is uiteindelijk een prima plaat geworden voor een kleine niche markt. Wat dat betreft klopt alles en heeft Bradshaw een prachtig album toegevoegd aan zijn rijke oeuvre. (Fluke Records)
