Altijd fijn om nieuw werk van Los Angeles indie band Dawes te horen. Ze maken al best een lange tijd muziek en doen dat met behoorlijk wat succes. Met name Stories Don’t End en All Your Favorite Bands behoren tot mijn favorieten uit het oeuvre. De laatste paar albums zijn ook uitstekend te noemen, maar weten niet het niveau te behalen van de jongere jaren. Maar goed, dit jaar nieuw werk, Oh Brother.
Het vorige album van twee jaar geleden, Misadventure Of Doomscroller, waardeerde ik zoals gewoonlijk bij Dawes positief. Ze zochten met dit album het experiment op en dat werkte wonderbaarlijk goed. Voor veel songs van dat album namen ze de tijd met tussendoor veel gitaarsolo’s. Interessant vond ik het dan ook om een Dawes in een iets andere samenstelling te horen.
Oh Brother gaat terug naar de beginjaren van de band. Op de album cover zie je frontman Taylor Goldsmith en zijn broer Griffin. Dat is de bezetting geweest voor het produceren van dit album, met af en toe een aandeel van tour gitarist Trevor Menaer. Het album is mede geproduceerd door een goede vriend van Dawes, Mike Viola, waar ze al vele albums mee hebben gemaakt.
Je kunt van alles vinden van Dawes, ze weten ieder nieuw album wel weer uitstekend voor de dag te komen. Je zou verwachten dat na zoveel albums de inspiratie wat opraakt, maar met Oh Brother is dat wederom niet het geval. Alle songs klinken weer lekker in het gehoor en tikken een heel behoorlijk niveau aan. De mannen van Dawes doen gewoon vanzelfsprekend wat van ze verwacht wordt.
Dawes is een band waar je van op aan kunt en weten ieder album kwaliteit te leveren. Op Oh Brother staan er geen echte hoogtepunten, maar over de gehele linie wordt het niveau uitstekend gehouden. Goed, als ik toch een aantal nummers moet uitlichten, Mister Los Angeles, House Parties en The Game. Dawes op zijn best en in grootse vorm.
Interessant dat experimenteren met het vorige album, maar ik hoor Dawes het liefst met kwaliteit songs van drie á vier minuten en dat is wat je met Oh Brother op een presenteerblaadje geleverd krijgt. Laat deze band uit Los Angeles in de toekomst dit soort albums maar blijven produceren, ik heb het idee dat er meer, veel meer, in het vat zit. Helemaal geen problemen mee met dit soort werk.
