Americana artiest Dori Freeman timmert al een aantal jaar aan haar muziek carrière. Dat doet ze met wisselend succes. Haar titelloze debuut uit 2016 liet veel potentie horen en is een erg goede plaat. Maar bij de 2 platen die volgden verloor ik mijn interesse in Freeman. Weinig opverende momentjes helaas. Dit jaar is ze terug met Ten Thousand Roses.
Freeman is geboren en getogen in de ruige bergen van de Appalachen en neemt dat vooral mee in haar muziek. Belangrijker is dat Ten Thousand Roses een stuk beter en overtuigender is dan de laatste 2 platen. De plaat heeft smoel, is nu wel opverend en biedt veel waardevolle Americana liedjes die je steeds weer opnieuw wilt luisteren. Wat dat betreft maakt Dori Freeman hier grote stappen en is ze klaar voor de volgende fase in haar muziek carrière.
Die volgende stap is natuurlijk het aanspreken van een groter publiek. Dat is zeker mogelijk met Ten Thousand Roses. De liedje zijn zeer toegankelijk, vrolijk van toon en erg kleurrijk. Vervelen doe je geen moment met deze plaat en Freeman weet de juiste snaar hier te raken. Een snaar die toegang geeft tot fijne Americana muziek klaar om ontdekt te worden.
Dat doet ze overigens niet alleen. Alhoewel ze voor haar eerste 3 platen producer en muziek artiest Teddy Thompson koos, verandert ze koers met Ten Thousand Roses. Voor deze plaat zit Nicholas Falk achter de knoppen, drummer en man van Freeman. Het is zo’n verandering die ze op het juiste moment inzet. In tegenstelling tot haar eerdere platen klinkt Ten Thousand Roses verfrissend en met een nieuw hoopvol toekomstperspectief.
Heel veel positieve bewoordingen voor dit album en dat stopt hier nog niet. Een extra pluspunt is het toevoegen van Americana artiest Logan Ledger aan dit project. Ledger duelleert met Dori Freeman op het nummer Walk Away en geeft net dat extra beetje flair. Ledger maakte vorig jaar veel indruk met zijn traditionele Americana plaat en daar doet Walk Away dan ook erg aan denken.
Vocalen gezien vind ik Dori Freeman een van de betere in het Americana genre. Ze straalt met haar stem veel vertrouwen en kracht uit, dat in combinatie met een fluweelzachte toon. Vergelijkingen zijn snel gemaakt met Emmylou Harris en Dolly Parton uit de jaren 70. Dori Freeman heeft dezelfde kwaliteiten en je merkt de jaren ervaring in haar stem en het gemak waarmee ze de nummers inkleurt.
Ten Thousand Roses is een welkome verrassing. Ik had Freeman min of meer afgeschreven, maar ben blij dat ik deze plaat een kans heb gegeven. Alles aan deze plaat straalt vakkundigheid uit en Freeman verdient een groter podium. Nu is Americana muziek wel een groot domein met veel verschillende artiesten. Het blijft moeilijk om de aandacht te trekken van de luisteraar. Maar als je een plaat als Ten Thousand Roses maakt, zou dat een groter publiek moeten aantrekken. Dori Freeman heeft zonder meer de bagage en ervaring om door te breken. Geef haar een kans zou ik zeggen, een teleurstelling zal het zeker niet worden.
Uitgebracht door Blue Hen Music
