Het album Two van Americana band Goldpine kwam vorig jaar uit en ik vond het dit nieuwe jaar tijd om er alsnog eens mijn licht over te schijnen. Tijdens de release heb ik er wat tijd aan besteed, maar tot een recensie kwam het niet. Toch maakte het genoeg indruk om er nu wat tijd aan te spenderen en er wat over te schrijven.
Goldpine is geen nieuwe band, maar bestaan al een tijdje. In 2006 kwamen Benjamin en Kassie Wilson elkaar tegen in Nashville en het was gelijk een match. Ze wisten dat ze bestemd voor elkaar waren, trouwden en begonnen de band My One and Only. Dat hielden ze een tijdje vol, maar ze merkten dat het geluid dat ze produceerden niet meer goed bij de bandnaam paste.
Het was even zoeken naar een toepasselijke naam, maar het werd uiteindelijk Goldpine. Kassie groeide op in Alabama op Pines Road en “pine” representeert het verleden. En “gold” staat voor het langdurige en waardevolle element dat de toekomst representeert. En zie daar, je hebt een nieuwe bandnaam genaamd Goldpine.
Waar er bij de nieuwe bandnaam een heel verhaal te vertellen is, is er bij de albumtitel niet heel moeilijk te doen. Two staat voor het tweede album van het duo als Goldpine. Het is een snelle opvolger van het eerste album, ook om niet heel moeilijk over te doen, genaamd One. Met One en Two zijn ze helemaal toekomstproof om indruk te maken in de Americana scene.
Two is wat dat betreft een Americana plaat uit het boekje. Het doet alles goed en is een leuke luisterervaring. Je hoort dat Goldpine ervaren zijn als muzikanten en weten waar ze mee bezig zijn in de studio. Er wordt gebruikgemaakt van een divers palet aan instrumenten. Denk aan standaardwerk zoals gitaren en drums, maar ook exotische percussies en mondharmonica’s.
Goldpine levert met Two een fantastische plaat af. Het duo sprankelt en zijn heel goed op elkaar afgestemd. Aan alles is te horen dat ze al een tijdje bij elkaar zijn als muzikanten en dat ze Americana muziek produceren van hoogwaardige kwaliteit. Het mooie is dat de platen waardering krijgen van publiek en critici. En daar verbaas ik mij helemaal niet over, want als je luistert naar dit album kun je niet ontkennen dat dit Americana van niveau is. Knappe plaat.
