Het album lag al een tijd op de stapel, maar nu komt het er toch echt van: de recensie van de nieuwe Jason Isbell plaat Georgia Blue. Normaliter ben ik niet heel erg van de coverplaten en ook de lengte wat hier betreft schrok mij een beetje af. Meer dan een uur lang aan cover liedjes, blijft dat wel boeiend genoeg? Naar mijn mening ontbreekt het aan Georgia Blue aan echt goede Jason Isbell songs en blijf ik een beetje teleurgesteld achter.
Het concept achter Georgia Blue dateert uit 2020. Bij de verkiezingen in Georgia ging de staat “blauw”, naar de Democraten dus. Jason Isbell was hier zo opgetogen over dat hij over Twitter de belofte gaf dat er een covers album zou komen volledig over Georgia. Al het geld wat hij zou verdienen aan deze plaat zou naar een non-profit organisatie gaan uit Georgia. Daar heb je het, in het kort het ontstaan van Georgia Blue.
Voor deze covers plaat werkt hij vooral samen met andere artiesten. Natuurlijk doet zijn band mee The 400 Unit en zijn vrouw Amanda Shires. Maar ook opvallende namen zijn Brandi Carlile, Julien Baker, Béla Fleck, Brittney Spencer en John Paul White. Er staan nog meer artiesten op het lijstje waar Isbell en zijn band mee speelt op dit album, maar genoemde namen hebben de grootste status in country, Americana en alternatieve muziek.
Waar komt de teleurstelling vandaan? De plaat zelf luistert op het eerste gehoor niet heel slecht weg, maar er ontbreken echt Jason Isbell toppers. Dit is een covers album over Georgia dus misschien waren toppers niet voor handen, maar ik veer geen moment op. Dat doe ik overigens wel bij de covers albums van American Aquarium die dit jaar verschenen. Nee, Georgia Blue is een beetje bleekjes. Overigens kan ik ook niet zeggen dat het enorm slecht is. Het luistert op de een of andere manier langs mij heen.
Dat komt vooral omdat de plaat meer dan een uur duurt, maar als ze dan ook nog besluiten om een instrumentaal nummer van meer dan 12 minuten erop te zetten, dan verslapt de aandacht hier wel. Dat is jammer, want ik heb Jason Isbell en zijn band hoog zitten en waardeer zijn albums. Georgia Blue is alleen niet het album dat komt te prijken naast Southeastern, Something More Than Free en The Nashville Sound.
Snel de blik op 2022 waarvan ik hoop dat Jason Isbell nieuwe muziek uitbrengt. Het uitstekende Reunion bracht hij vorig jaar uit en misschien heeft hij dit jaar, naast Georgia Blue, de tijd gehad om zijn overdenkingen over de huidige staat van de wereld op papier te zetten. Isbell kan inmiddels gezien worden als een van de grootheden van Americana en elke plaat zou met open armen moet worden ontvangen. Is het niet een plaat met originele nummers dan wel een covers album. Soms pakt het goed uit en soms wat minder. Jammer dat Georgia Blue tot de laatste categorie valt.
Uitgebracht door Thirty Tigers
