Iedereen die een beetje bekend is met hedendaagse folk muziek kent Julia Stone. Natuurlijk is deze Australische dame samen met haar broer Angus bekend als duo Angus & Julia Stone. Ondanks dat ze solo ook songmateriaal uitbrengen hebben ze meer succes als duo. Met album Down the Way als magnum opus. Latere platen zouden het ook goed doen, maar Down the Way blijft het belangrijkste werk van Angus & Julia Stone.
Maar daar gaat deze recensie niet over. De broer en zus hebben dit jaar geen nieuwe plaat. Nee, Julia Stone verkende de afgelopen jaren haar eigen leven en vulde die op haar eigen manier in. Dat vertaalde ze naar muziek en Sixty Summers is het resultaat. En dat is eerlijk gezegd even wennen. Niet dat het allemaal verkeerd klinkt, maar dit is toch wel even wat anders dan Down the Way.
Dat bedoel ik in positieve zin. Sixty Summers is indie-pop wat de klok slaat, niets meer niets minder. En het is dansbare zwoele zomerse pop. Dit is echt muziek om je even terug te trekken in je tuin of op balkon, de zonnestralen op je gezicht en genietend van de muziek. Daar is Sixty Summers zeer geschikt voor en voor mij een totale verrassing. Maar genieten dat is het zeker.
De teksten op Sixty Summers gaan vooral over, hoe kan het ook anders, de liefde. Geen heel opzwepend onderwerp. Je hoort door de hele plaat heen hoe Julia Stone worstelt met de vurige liefdesperikelen. Bijvoorbeeld dat ene vriendje die niet op komt dagen en haar hartzeer bezorgt. Klinkt een beetje meisje-achtig, misschien is dat het ook wel, maar nergens wordt het té zoet of jeugdig. Ze bezingt het allemaal op een volwassen manier.
Vandaar dat er ook een leuke samenwerking op Sixty Summers staat, en wat meteen een van de beste nummers is. Op We All Have doet niemand minder mee dan de frontman van The National, Matt Berninger. Solo heeft hij vorig jaar zijn debuutplaat uitgebracht en mengt zich zichtbaar ook met andere artiesten binnen het indie-circuit. Prima, het levert in Julia Stone’s geval een uitstekend nummer op.
Valt er meer te vertellen over Sixty Summers? Ja, dat de productie mede verzorgd is door Annie Clark beter bekend als St. Vincent. Die overigens eerder dit jaar met Daddy’s Home een goede plaat afleverde. De productie is naast Clark gedaan door Thomas Bartlett en de plaat klinkt technisch gezien als een klok. Maar op Sixty Summers is het vooral Julia Stone dat straalt met haar gevoelige en bijna verslavende stem. Een stem die hier maar niet verveelt.
Dat Julia Stone met Sixty Summers een uitstekende zomerse plaat aflevert is wel duidelijk. Je hoort genoeg mooie melodielijnen en de plaat verveelt geen minuut. Maar toch, hopelijk, zet ze het vizier weer op haar broer. En hopelijk kunnen ze het weer opbrengen om opnieuw te gaan stralen zoals ze dat in het verleden deden. Niets ten nadelen van Sixty Summers, die gaat hier de komende zomerperiode nog wel even opstaan, maar een Angus & Julia Stone in topvorm? Ik teken ervoor.
Uitgebracht door BMG Rights Management
