Ladytron is een elektronische pop band en produceren al meer dan twee decennia muziek. Dat doen ze met behoorlijk wat succes. Dat succes werd nog maar eens benadrukt twee jaar geleden. De single Seventeen van het debuutalbum Light & Magic uit 2002 werd op social media een grote hit. Toch best apart hoe oude muziek tegenwoordig weer helemaal de hip kan worden.
Time’s Arrow heet het nieuwe album en laat een Ladytron in vorm horen. Alle nummers klinken spannend, urgent en direct. Er wordt veel gebruik gemaakt van elektronica, dit is dan ook waar deze band bekend mee is geworden. Het is genieten van begin tot einde en als je een elektronica purist bent dan kun je niet verkeerd gaan met dit album.
Dat is wel iets waar je rekening mee moet houden, het brede palet van synthesizers, computer drums en andere futuristische bliepjes. Ik vind het af en toe op z’n tijd best prettig om naar te luisteren, maar merk dat ik na afloop er ook wel even genoeg van heb. Niets ten nadelen van de kwaliteit, want Ladytron weet prima kwaliteit te leveren met Time’s Arrow. Je moet van dit soort muziek houden.
Als je iemand bent die veel waarde hecht aan songteksten dan is Time’s Arrow moeilijk te volgen. De teksten worden heel dromerig vaag gezongen en moeilijk om echt te begrijpen wat er nu precies verteld wil worden. Bandlid Daniel Hunt vertelt dat deze plaat gaat over de schoonheid, kwetsbaarheid en verworpenheid binnen onze cultuur en hoe we onze van deze structuren vrij kunnen maken. Je moet Hunt maar op z’n woorden geloven, want ik vond de teksten moeilijk te verstaan.
Maar zoals aangegeven is Time’s Arrow genieten van begin tot einde. Het zorgt ervoor dat je even in een bepaalde roes komt en je je door de muziek laat wegdromen. Dat is dan ook precies waar dit soort indie muziek gemaakt voor zijn. Ladytron is niet de enige band die dit soort muziek produceert, maar zijn naar mijn mening wel één van de beste. Na veel albums weten ze anno 2023 nog steeds urgent te klinken en van toegevoegde waarde te zijn binnen de indie scene.
Interessant dat Ladytron recent toch nog wat succes genoot met een oude single. Je hoort dit soort verhalen steeds meer en dat betekent dat relatief oudere bands vandaag de dag nog steeds een betekenis van rol spelen. Of Time’s Arrow als album gaat aanslaan bij de jonge generatie van vandaag betwijfel ik. Maar misschien kan een single als City of Angels wederom voor succes gaan zorgen. Ik vind dit soort bandjes op z’n tijd best leuk. Soms is het even fijn om weg te dromen met de muziek en daar slaagt dit album best goed in.
Uitgebracht door Cooking Vinyl
