Vorig jaar verscheen debuutplaat Only Human van Americana artiest Luke LeBlanc. Ik schreef in mijn recensie over dit album dat ondanks dat hij nog niet extreem bekend is bij een groter publiek flinke stappen maakt. Inmiddels zijn we een jaar verder en stilzitten zit er klaarblijkelijk niet bij, want een nieuw album verscheen deze maand genaamd Fugue State.
Het eerste wat ik mij afvroeg toen ik de aankondiging van deze plaat zag was wat een Fugue State precies inhoudt. Antwoord op deze vraag is niet heel relevant tijdens het beluisteren, maar het luidt: een staat wanneer een persoon geheugenverlies lijdt en terechtkomt op een onverwachte plek. Nogmaals, niet heel relevant tijdens het luisteren, maar tis maar dat je het weet. Deze term hoor je niet veel.
Desalniettemin gaat het om de muziek en dat is op Fugue State wederom weer een plezier voor het oor. Luke LeBlanc doet in principe niet veel anders dan zijn vorige plaat Only Human, maar het zijn simpelweg weer een set aantal sterke Americana liedjes. Hij vult zijn repertoire uitstekend aan met deze nieuwe plaat en heeft genoeg materiaal om een hele avond te vullen.
Luke LeBlanc is nu op middelbare leeftijd, maar hij was er al vroeg bij als muzikant. Op zijn elfde leerde hij gitaar spelen en besloot om ook teksten te gaan schrijven en muziek te produceren. Zo vroeg beginnen met muziek werpt zijn vruchten en dat is goed te horen aan de productie van zijn muziek. Zijn muziek klinkt namelijk creatief, frivool en uiterst prettig in het gehoor.
Zoals ik ook al in de recensie van Only Human aangaf is dat het stemtimbre van Luke LeBlanc direct opvalt. En dat opvallen gebeurt in positieve zin. Het heeft een ietwat rauw randje en doet denken aan de levende muzieklegende Bob Dylan. Niet voor niets won LeBlanc op z’n dertiende de Zimmy’s. De Zimmy’s, de naam is gebaseerd op Dylan’s echte naam Robert Zimmerman, is een nationale singer songwriter competitie in Minnesota.
Fugue State is gewoon een prettige Americana plaat met een nette productie en prettig klanktapijt. Nergens wordt er echt buiten de lijntje gekleurd en het klinkt allemaal strak en sterk. Luke LeBlanc mag dan nog niet zolang albums uitbrengen als solo artiest, hij weet met alleen twee albums een uitstekende indruk te maken. Het is niet zonder reden dat zijn muziek lovende kritieken krijgt van erkende Amerikaanse muziekcritici en ik begrijp waarom. Dit soort Americana troubadours verdienen een podium en ik kan er maar niet genoeg over orakelen. Luke LeBlanc is de naam dus, eentje om te onthouden.
Uitgebracht in eigen beheer
