Twee jaar geleden bracht Molly Burch Romantic Images uit. Een album doordrenkt van 80’s invloeden en in mijn recensie was ik er uitermate lovend en positief over. Zo gaf ik aan dat ik graag meer van hetzelfde zou willen horen met nieuwe muzikale werkjes. Twee jaar later is er opvolger Daydreamer en gelukkig wijkt ze niet af van haar muzikale identiteit.
Dat betekent dat Molly Burch met Daydreamer wederom een gelikte 80’s pop plaat weet te produceren. Je kunt het allemaal niet heel origineel noemen, maar toch klinkt het weer lekker ongecompliceerd en ongedwongen. Het is heerlijk vertoeven in de muzikale wereld van deze ervaren singer-songwriter, waarbij vervelen niet in het woordenboek voorkomt.
Je moet ergens over schrijven als je nieuwe teksten schrijft en Molly Burch haalde voor Daydreamer inspiratie uit haar jongere jaren. Zo bezocht ze haar ouderlijk huis in Austin, Texas en begon met het lezen van haar dagboeken uit haar jeugd. Het vormde de basis van dit nieuwe album en de teksten gaan met name over haar turbulente en moeilijke jeugd.
Inmiddels is Molly Burch een volwassen jonge vrouw en heeft haar onzekerheden achter zich kunnen laten. Je merkt dat ze gegroeid is als artiest en dat toont ze aan met Daydreamer. Ik was al heel gecharmeerd van Romantic Images, maar dit album vind ik net even wat beter. Het is nog meer genieten van de heerlijke melodieën, diverse instrumenten en fijne zang.
Romantic Images was een project waar alleen maar vrouwen betrokken waren. Voor Daydreamer heeft Molly Burch gekozen om met een zeer gewaardeerde mannelijke producer aan het werk te gaan. Jack Tatum, van de band Wild Nothing, zat achter de productieknoppen met geweldig resultaat. De productie klinkt gelikt en is een lust voor het oor. Er gebeurt van alles en je wilt niet stoppen met luisteren.
80’s pop geluid, persoonlijke teksten en fijne zang maken van Daydreamer een pareltje. Molly Burch deed hetzelfde kunstje eerder, maar dit album weet haar eerdere platen net weer even wat meer te overtreffen. Het is een hele plezierige plaat om naar te luisteren en saai wordt het nooit. Moet deze ervaren muzikant vernieuwen om het allemaal interessant te houden? Zoals ik eerder aangaf bij Romantic Images heb ik helemaal geen problemen als er meer van dit soort albums verschijnen. De muziek is gewoon heel effectief en laat je dromen naar de muzikale tijden van de jaren tachtig. Niets mis mee.
