Cody Jinks weet wie zijn vrienden zijn en Paul Cauthen er daar één van. Door zijn aanbeveling kwam ik terecht bij Cauthen’s plaat My Gospel uit 2016 en later Room 41 uit 2019. Nu drie jaar later is Paul Cauthen terug en verandert hij rigoureus zijn stijl. Een stijl dat meer ballen bevat en een stuk meer buiten de lijntjes kleurt.
En eigenlijk had ik ook al zoiets van hem verwacht. Als je een beetje zijn social media volgt dat wordt het direct duidelijk dat Cauthen geen heilige is. Hij houdt van het goed leven, hij houdt van een drankje en hij houdt van de liefde. Voornamelijk dit soort viering van het leven, hedonisme, komt terug op zijn nieuwe plaat Country Coming Down.
Om eerlijk te zijn vind ik dat helemaal geen verkeerde weg waar Paul Cauthen met deze plaat inslaat. Ja, het klinkt allemaal heel groots aangezet en dat is ongetwijfeld ook de bedoeling geweest. Hij heeft het in zijn teksten veel over aardse (onnozele) dingen zoals limousines, goud, jachten en wat al dan niet meer. Beetje materialistisch zijn is niet erg en Cauthen laat het luid en duidelijk horen.
Wat mij nog het meest opvalt aan Country Coming Down is hoe Paul Cauthen qua stem op Waylon Jennings lijkt. Dat gevoel had ik op zijn vorige platen al een beetje, maar hier is het overduidelijk. Bepaalde teksten doen duidelijk naar Jennings verwijzen. Om Cauthen nu als de nieuwe Waylon Jennings anno 2022 neer te zetten vind ik een beetje te ver gaan, maar het is leuk om op te merken.
Dat Paul Cauthen net zo groot gaat worden als Jennings zal niet gebeuren. Zeker als je titels hebt zoals Country Ass Fuck en Fuck You Money. Ik denk dat de conservatieve country luisteraars hier weinig mee kunnen. Overigens hoor je ook bar weinig echte country invloeden en neigt zijn geluid meer naar de rock. Nogmaals, ik vind het helemaal geen verkeerde weg die Paul Cauthen is ingeslagen, maar is niet voor iedereen.
Dit alles maakt Country Coming Down een lekkere feel-good plaat. Cauthen schuwt zijn grote gebaren dus niet en het is allemaal erg over de top. Zoals zonder twijfel ook bedoeld is. Hier en daar komt er nog een liefdes liedje voorbij, maar ze zijn schaars. Paul Cauthen focust zich op het goede leven en vertaalt dit op een zeer krachtige wijze naar deze plaat. En daar is naar mijn bescheiden mening helemaal niets verkeerd mee.
Uitgebracht door Velvet Rose Records / Thirty Tigers
