Carolina Child van Ric Roberston was een plaat die een paar maanden geleden mijn aandacht trok. Na het luisteren was ik er snel over uit dat dit geen succes zou worden. Maar afgelopen week haalde ik het toch van het stapeltje af en gaf het een nieuwe kans. En dit keer met succes, want Carolina Child bevalt mij nu veel beter. Het wondermiddel is aandachtig luisteren met volle focus.
Ric Robertson is een aparte artiest met een apart geluid. Je merkt duidelijk aan Carolina Child dat hij zich niet zo snel in een hokje laat drukken. Daarmee bedoel ik dat het geluid wat Robertson hier op deze plaat produceert eclectisch aandoet en zeer divers is. Hij is echt zijn eigen gang gegaan en het valt dan ook moeilijk te categoriseren. Americana is naar mijn mening het genre was het meest bij Ric Robertson past.
Dat Ric Robertson zijn eigen weg gaat is wel duidelijk, maar dat doet hij niet alleen. Zo produceerde Dan Molad van Lucius het album en kreeg hij hulp van vriend muzikanten zoals Dori Freeman, Sam Fribush en Oliver Wood (The Wood Brothers). Dat hij veel muzikanten bij Carolina Child betrok is een goede zet, want saai wordt het allerminst en er valt hier genoeg te beleven.
Je hoort aan deze plaat vooral dat de percussie de basis vormt wat aangevuld wordt met een divers palet aan instrumentatie. Zo speelt de fiddle hier en daar een rol en komen er ook wat trompetten voorbij. Die trompetten zullen vooral refereren naar de New Orleans roots van Robertson en zijn een uiterst smaakvolle toevoeging aan deze plaat. Ook komen er wat scheurende gitaarpartijen voorbij die een rauw randje aan deze plaat toevoegen. Zoals gezegd, het doet allemaal erg eclectisch aan.
Toch merk ik bij mij zelf dat er de volle focus nodig is tijdens het luisteren van Carolina Child. Doe je dit niet dan kan het makkelijk vervallen in achtergrondmuziek. En dat is jammer, want ik hoor hier wel degelijk veel potentie en kwaliteit. De samenhang ontbreek naar mijn mening een beetje en elk liedje is een nummer op zichzelf. Maar er zitten wel degelijk een aantal sterke songs tussen zoals opener Getting Over Our Love, I Don’t Mind en afsluiter Julie.
Ric Robertson is met deze herkansing geslaagd met een prima voldoende en dit doet smaken naar meer. Niet alles is even sterk, maar Carolina Child biedt genoeg kwaliteit voor de Americana luisteraar. Hopelijk voor een nieuwe plaat zorgt Robertson voor iets meer samenhang en consistentie, want dat deze New Orleans artiest kwaliteiten heeft ontken ik niet. Verre van dat en ik kijk dan ook uit naar wat hij meer in in zijn mars heeft.
Uitgebracht door Free Dirt Records
