Son of the Velvet Rat brengt met Solitary Company alweer haar negende plaat uit. Het duo bestaande uit de Oostenrijkse Georg Altziebler en zijn vrouw Heike Binder toveren melodieuze muziek uit de hoge hoed met melancholische tinten. Het maakt van Solitary Company een donkere plaat die perfect als herfst en winter muziek kan figureren.
Altziebler en Binder komen van origine uit het Oostenrijkse Graz, maar in 2013 verlieten zij hun land om geluk te vinden in de Verenigde Staten. Dat zorgde ervoor dat ze plaat Dorado (2017) met singer songwriter, gitarist en producer Joe Henry opnamen. Ondanks dat Son of the Velvet Rat inmiddels negen albums op hun naam hebben staan zijn ze een redelijk obscure band die nog niet door is gebroken bij het grote publiek. Ook een grote naam als Joe Henry kon hier niet voor zorgen.
Na het luisteren van Solitary Company vind ik dat ook niet heel verwonderlijk. Het is geen vrolijke muziek en je moet de plaat echt een paar keer luisteren voordat je het kan gaan waarderen. De melancholische stem van Altziebler en de donkere muzikale inkleuring zorgen daarvoor. Maar als je daar even door heen bijt en je de muziek met concentratie tot je neemt heb je een fantastische plaat tot je beschikking.
Er worden vergelijkingen gemaakt met grote muzikanten zoals Bob Dylan, Leonard Cohen en Townes van Zandt. Dit zijn grote namen en ik hoor hier inderdaad veel gelijkenissen in. Dat hoor je gelijk met opener Alicia. De slijt op Georg Altziebler stem doet veel denken aan namen zoals Dylan en Cohen. Hetzelfde geldt voor de muzikale inkleuring. Americana invloeden zijn op Solitary Company leidend.
Die zwaar beladen muzikale inkleuring wordt af en toe afgewisseld met wat luchtigere nummers. Beautiful Disarray en The Ferris Wheel zorgen er heel even voor dit je tijdens dit album opveert. Het is van korte duur, want de rest ligt zwaar op de maag. En daar is natuurlijk niets mis mee en is juist de charme van Son of the Velvet Rat.
Solitary Company is opgenomen in Morongo Valley (Californië) met producer Gar Robertson. Er heerst dus een donkere gloed over de plaat en productie technisch is er genoeg aandacht gegeven aan verschillende instrumentatie. Dat zorgt ervoor dat deze plaat verschillende lagen bevat en je bij elke beluistering wel iets nieuws ontdekt. Het verveelt eigenlijk geen moment, alleen het heeft wat meerdere luisterbeurten nodig.
Of Son of the Velvet Rat met Solitary Company definitief gaat doorbreken dat verwacht ik niet. Alhoewel ze voor een Amerikaanse release voor het indie label Fluff & Gravy Records hebben gekozen. Een redelijk groot label in Amerika en ze zouden hiermee zomaar hoge ogen kunnen gooien. Toch ben ik van mening dat deze plaat voor de Americana fijnproever is. Solitary Company geeft niet makkelijk prijs en heeft opperste concentratie nodig. Als je eenmaal het kwartje hoort vallen is dit gewoon een hele mooie plaat. (Fluff & Gravy Records)
