Sommige bands hebben de kracht en creativiteit om een bepaalde sfeer neer te zetten met hun muziek. Colter Wall kan dat heel goed als prairie knul en Tyler Childers als bourbon drinkende en rokende Kentucky veteraan (al is hij gestopt met drinken). Canadese band The Lucky Ones lukt dat met hun titelloze debuut ook heel behoorlijk. Een sfeer die doet denken aan de 19e eeuw waar volop werd gedronken, nieuwe gebieden werden ontdekt en traditionele muziek werd gemaakt.
The Lucky Ones komen uit het Canadese Yukon, een gebied dat bekend werd door de Klondike gold rush. De Klondike staat min of meer centraal op fantastische album opener Fool’s Gold. Dit bedoel ik met sfeer. De combinatie van instrumenten als de banjo, fiddle, mandoline en gitaar werpen je ver terug naar jaren geleden. Ondanks dat dit album het debuut is van The Lucky Ones klinkt de band extreem goed op elkaar ingespeeld en huist het veel memorabele nummers.
De band bestaat uit JD McCallen (vocals, gitarist), Ian Smith (vocals, gitarist), Ryan West (vocal, mandoline), Aaron P. Burnie (banjo) en Kieran Poile (fiddle). De helft van de band kende elkaar al vóór The Lucky Ones in een andere band genaamd Klondike Sons. Sowieso kent iedereen elkaar in het uitgestrekte Yukon. Er zijn weinig bands om mee te concurreren en gebieden zijn vaak afgelegen. Dat het zo geïsoleerd is, is soms een zegen en soms vloek. Maar er zijn genoeg verhalen te vinden in Yukon en The Lucky Ones schudden er een paar uit de mauw op dit album.
Die sfeer, dat is het meeste wat mij opvalt aan deze plaat. Als je houdt van verhalen over tijden waar men nog ontdekkingsreizen uitvoerden op het Noord-Amerikaanse continent dan zit je hier goed. Goud vinden en nederzettingen opzetten, dat was vooral de missie. En The Lucky Ones hebben dat heel goed vertaald naar muziek. Dit is het soort muziek dat je tegenwoordig heel goed zou kunnen horen in een bar in een verlaten stadje ergens in noord Canada.
Of je kan de verbeelding zelf thuis de vrije loop laten met deze muziek. Zoals gezegd zit je er meteen vanaf het begin in. Koptelefoon op en dim de lichten maar. Whisky of rum bij de hand en je reist zo af naar het noorden van Canada. The Lucky Ones zorgen ervoor dat dit soort sfeer de hele plaat behouden blijft. Een van de laatste nummers Wish is simpel opgezet, maar ontzettend effectief. Een trage whisky ballad. Je wordt er bijna dronken van (in positieve zin).
Dit is een plaat die in Noord-Amerika allang uit is, maar na drie jaar pas een Europese release krijgt. Maakt niet uit, want ik ben blij The Lucky Ones tegen te zijn gekomen. De muziek laat je wegdromen naar avontuurlijke tijden die we nu eigenlijk niet meer op die manier kennen. Alles is al bijna ontdekt op de wereld. Met de verhalen op deze plaat en de muzikale inkleuring kan je heel makkelijk inbeelden hoe het vroeger zou zijn geweest. Er ontvouwen zich prachtige sfeervolle verhalen. Wat muziek wel niet teweeg kan brengen. The Lucky Ones, eentje om te onthouden.
Uitgebracht in eigen beheer