Singer-songwriter Vera Sola debuteerde in 2018 met Shades. Een hele donkere plaat, maar een kwalitatief een hele goede plaat. De plaat werd zelfs zo goed ontvangen dat het inmiddels miljoenen streams telt. Best opmerkelijk te noemen, want voor dit soort muziek moet je echt even in de stemming zijn. Hetzelfde geldt voor Peacemaker, alhoewel de muziek dit keer wel wat meer toegankelijker is.
Peacemaker is in 2019 tot stand gekomen met de zeer gewaardeerde producer Kenneth Pattengale. Het project is geen half werk, want er is ontzettend veel uit de kast getrokken om er iets fantastisch te maken. Dat fantastische hebben ze zonder meer bereikt en het album heeft, net zoals Shades, veel in huis voor liefhebbers van het genre.
Laat we eerlijk toegeven dat albums zoals Shades en Peacemaker geen makkelijke albums zijn. Daarmee bedoel ik dat je het tijd dient te geven en het beetje bij beetje zal gaan waarderen. Het wordt wel duidelijk dat Vera Sola een enorm muzikaal talent is, want alle songs zijn van hoogwaardige kwaliteit. Echter duurt het een paar luisterbeurten voordat je dat ontdekt en het kunt prijzen.
Nogmaals, ik vind het bijzonder dat dit soort muziek zo’n groot publiek weet aan te trekken. De muziek is heel melancholisch en als je in een vrolijke bui bent, dan zul je waarschijnlijk iets luchtigers opzetten. Maar ik kan een album zoals Peacemaker in de meeste gevallen in de week makkelijk hebben. Met een beetje rust en concentratie kom je al heel ver met Vera Sola.
De inspiratie voor Peacemaker komt overal vandaan en Vera Sola pakt het op dit album op een serieuze manier aan. Zo werd ze beïnvloed door onder andere New World Symphony, de Amerikaanse geschiedenis en de grauwe muziek van Tom Waits. Dit alles weet ze te combineren met als resultaat donkere liedjes met genoeg veerkracht om het interessant te houden.
Peacemaker heeft zes jaar op zich moeten laten wachten, maar is een uitermate geslaagd project geworden. Vera Sola toont met haar altijd moeilijke tweede album aan dat ze heel veel talent heeft en dat ze de luisteraar tot de laatste noten weet te boeien. De melancholie heerst en ik vind het wel wat hebben. Niet een album wat je zomaar even opzet, maar met concentratie tot je moet nemen. En dat zijn uiteindelijk naar mijn mening de mooiste platen van het jaar.
